'Wat een kanjer van een jongen en wat heeft Esje zich goed gehouden! Epauletten hoor; op elke schouder een, met nog meer goudgalon dan 'n bestuursambtenaar. Maak maar zo gauw mogelijk een kiek van moeder en kind en stuur dan aan mij een afdrukje direct s.v.p. Zoo'n brief aan je persoonlijk is toch weer een aangename afwisseling. Thank you.'
Er zal inderaad een foto volgen van Bob, 15 dagen oud, zoals hierbij.
Ik [CD] kan me voorstellen dat het soms lastig is om berichten met diverse familieleden te delen. Het verzenden van post was duur en duurde lang, met een vader, zuster en nog twee ouders, wil je iedereen zoveel mogelijk op de hoogte houden, maar de een zit niet te wachten op verhalen over naaipatronen en de andere geeft geen zier om belastingkwesties. Vrijuit je hart luchten, moest dus vast in persoonlijke brieven, waar dan ook maar weer tijd voor gemaakt moest worden. Maar Pieter heeft toch een persoonlijk aan hem gerichte brief van zijn zoon ontvangen en is daar blij om.
Vader weet nu dat de sigaretten bij zijn zoon in de smaak vallen, vraagt zich af of ze in Indië niet te vochtig worden en vindt het een goede keuze dat Frits ze niet meer deelt met de assistent-resident.
'Groot gelijk. Wat 'n smaak! En je doet er zuinig mee, dat moet ik zeggen. Menschen die aan Virginia tabak gewend zijn kunnen zoo'n sigaret niet waardeeren.'
Frits laat zijn vader weten blij te zijn met oude paperassen. Er moet een soort scheikunde traktaat bij hebben gezeten, Pieter schrijft:
'Ik maak me nog gloeiend op die Scheikunde-lamstraal toen ik het geschrijf weer in handen kreeg. En toedertijd ook dat gezanik met die Hopman [?]. Krimineel, wat heb ik me toen aan die menschen geergerd om jouwentwil. Wat zijn er toch een allemachtige hoop "keutels" op de wereld. Nee, zoo on-rijk als ik het heb, en zooveel als men op mij heeft af te dingen, zou ik toch heusch met niemand willen oversteken, want ik heb een dosis tevredenheid in me en een gebrek aan verlangens zooals ik me voorstel dat Spinoza die moet hebben gehad. Wat ik nog heb waardeer ik met bijna kinderlijk enthousiasme en dankbaarheid en geen gastronoom kan met grooter verwachting aan een uitgebreid diner beginnen dan ik aan een, versch sneetje brood met iets er op. M'n eten, zelfs al zit ik daarbij altijd alleen, smaakt me als een koningsmaaltijd, ik slaap als Doornroosje, elken morgen door m'n wekker wakker gekust; ik ontwaak vol energie en met een hoofd vol plannen en nieuwe vista's; radio, boeken, krant en patience-kaarten zijn een gezelschap waarvan ik geniet zoo lang of zoo kort ik wil; ik ben dankbaar dat ik m'n Indische kinderen en m'n Amsterdamsche kind heb - want dat is toch last but not least de band die bindt en die de belangstelling voor het leven gaande houdt. Zoodat ik maar zeggen wil dat jullie nog nooit zoo'n gelukkigen vader hebt gehad. [...] Geen zorg dan alleen voor jezelf en dat met zoo weinig behoeften - dat is iets ongekends. Ik zie geen mensch en heb er ook geen greintje behoefte aan. Al die leuteraars kunnen me gestolen worden. Eens per week speel ik een kaartje bij de familie Chambers en dat is plenty. Als ik m'n rheumatiekje en m'n Hindenburg niet had, zou ik het verschil niet weten op het oogenblik tusschen hemel en aarde. In elk geval zou ik een onzekere hemel niet willen ruilen voor de kalme zekere vreugde die nu m'n binnenste verlicht. Kolossaal, wat een brok confessie. Gauw een andere onderwerp.'
Het volgende onderwerp lijkt een heuse cursus postzegelsverzamelen voor Esje. Ik neem een aantal 'adviezen' over:
'Of wel, je houdt de geheele verzameling bij, maar geeft b.v. een half jaar lang bizondere toewijding aan een bepaald land, waardoor dat dan weer een schop vooruit krijgt [...] Ook Italië komt in den laatsten tijd bij de verzamelaars in een verdom-boekje, vanwege zijn nooit ophoudende stroom van herdenkingszegels. Engeland en de koloniën zijn altijd een dankbaar object. [...] Die oude zwarte op de 1e pag. Nederland is een hele dure.'*
Pieter zal PaMa vragen of ze Els een catalogus kunnen opsturen, zodat ze de recente prijzen weet.
'Alleen wil ik waarschuwen je door zoo'n catalogus niet te laten intimideeren. Want als je die op de keper gaat beschouwen zou je de boel er bij neer gooien wegens verschillen in watermerken, tanding enz. Ik zou zeggen: trek je van alle buitenissigheidjes niets aan totdat je goed wegwijs bent en meer "sjoeg" van het vak krijgt, want het is een verbazend moeilijk vak, waarin heel veel bedrog wordt gepleegd.'
* De afgebeelde 25 cent postzegel uit 1863 met de afbeelding van koning Willem III werd in 2015 voor 100.000 euro geveild! Het is natuurlijk niet gezegd dat dit de zegel is op pagina 1 van het album.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten