'Als ik me daar op toeleg kan ik er over diverse onderwerpen wel iets gezelligs uitdraaien,' schrijft Pieter. Maar dan zou hij toch naar een dorp moeten verkassen en een werkvrouw inhuren om de huishoudelijke rompslomp voor hem te doen. In zo'n gehucht zijn die dames voor een habbekrats te krijgen. Nu, in Porto, is er nauwelijks tijd om het een en ander na te slaan en referenties op te zoeken, of er moeten alweer inkopen worden gedaan in de stad. Of er moet gekookt worden of afgestoft 'en de heele draai van je verhaal is weer naar de blixem.'
Omdat Pieter 80 escudos per maand minder kan uitgeven, kan hij zijn plannen niet uitvoeren.
'En zoo sukkel je maar voort van den eenen dag in den andere. Toch heb ik nog zoo'n klein sprankje hoop ergens dat de sterrenstand zich nog wel eens vóór ik er voorgoed tusschenuit trek, voor me zal wijzigen. De constellatie kan toch niet altijd ongunstig blijven.'
Pieter is geweldig blij van Esje te lezen dat ze het in Manindjau zo heerlijk hebben met z'n allen. Pieter zou dolgraag zien waar het precies ligt, in welk district en welke onderafdeling. Maar zijn er wel briefkaarten van, dat weet vader niet.
Dus de kinderen krijgen weer de nodige opdrachten of verzoeken. Frits moet het dagboek nog opsturen en liefs een kaartje van de omgeving. Teetjest heeft al 14 dagen niets van zich laten horen en dat vindt Pieter echt schandalig. 'Voor deze keer krijg je nog absolutie van dezen Petrus, maar ga heen en zondig niet meer.' Gelukkig is er begrip voor het feit dat Katy al het gedoen dat in 'HET HUIS' gaande is, niet allemaal kan opschrijven. Ze heeft gelijk dat ze alles maar rustig moet aanzien en afhandelen. En gelukkig is daar nog de feestvreugde over de nieuwe prins.
'Nu ben ik heelemaal geen monarchist, want de menschen worden drommels aardig voor hun verheven positie betaald, met nog een hoop eerbetoon en bovendien nog een hoop echt gemeende aanhankelijkheid en liefde van veel menschen op den koop toe. En als je dan ziet hoe ál die vorsten en vorstjes, te beginnen bij die opgeblazen kikkert van Doorn, als het volk in echte nood zit, echte honger heeft en niet weet waarheen het zich keeren of wenden moet, niet alleen het zinkende schip verlaten als ratten, maar bovendien van datzelfde arme 'geliefde' volk nog halen en plukken wat er van te halen is, dan weet je in den grond van je hart hoeveel procent larie er bij is.* Maar toch wil ik toegeven dat zoo'n verloving als van Juliana met zoo'n leuke snijboon als die Bernhard het romantische in ons wakker maakt, Doornroosje en Asschepoetster zijn verhaaltjes die er zóó ingestampt zitten bij ons, dat de romantiek ervan in je gebeente blijft zitten tot je laatste snik. Zelfs in de oude mannen- en vrouwenhuizen heeft men nog moeite om de afgetakelde Don Juan en de verwelkte Sirenen uit elkaar te houden.'
* Die kikkert van Doorn is hoogstwaarschijnlijk de laatste keizer van Duitsland Willem II (1859-1941). Hij was een kleinzoon van koningin Victoria. Na de Eerste Wereldoorlog kreeg hij asiel in Nederland; koningin Wilhelmina heeft daar een grote rol in gespeeld, zonder dat het volk daar weet van had. Eerst verbleef hij in kasteel Amerongen, maar later verhuisde hij naar Huis Doorn. Daar liet hij zo wat spulletjes uit zijn Duiste huizen naartoe brengen, 59 wagonladingen vol! Vanaf zijn geboorte was zijn linkerarm beschadigd en nooit volgroeid. Al zijn kleding was hierop aangepast. Dat weet ik, omdat ik biin Huis Doorn de textiel heb verzorgd.
Hier meer over Willem
Geen opmerkingen:
Een reactie posten