Als schrijver van dit blog ben ik maar een doorgeefluik. Het gaat hier om een deel van de geschieden

Mijn foto
Amsterdam, Noord-Holland, Netherlands
Als schrijver van dit blog ben ik maar een doorgeefluik. De informatie komt van foto's en brieven van Pieter Deys (1880-1945), de vader van Katy (1904-1977) Frits (1906-1949) en Adolf (1908-1940). Pieter was getrouwd met Sophia Draaijer (1872-1932). Frits trouwde met Els Nelson (1908-2004). Zij kregen 4 kinderen, mijn vader Henk (1932-2023), Willem (1934? als baby overleden), Bob (1935) en Els (1937).

vrijdag 1 oktober 2021

Tweede helft augusus 1932; het observatiedek


 'n Kalme zee; heerlijke temperatuur; schitterende zonsondergang; prachtige sterrenhemel; uitstekende nachtrust.'
Pieter is op weg naar zijn zoon in Londen. Op de boot neemt hij plaats 'op de gaatjesbank van de roerkist' en observeert hij zijn medepassagiers. Een jonge man en vrouw staan over de verschansing geleund de voorbijtrekkende oever te bekijken en wisselen geen woord. Die worden beschouwd als 'een pas getrouwd paar dat een woordenwisseling had gehad en waarvan nu geen van beiden de z.g.n. "minste" wou zijn.'
De jonge man gaat op zoek naar twee dekstoelen en biedt de dame er eentje aan. "Thank you", zegt ze om er vervolgens weer het zwijgen toe te doen.
'Ik vond het al tamelijk onaardig van het vrouwtje, gezien de behulpzaamheid en zorgen des mans, that she didn't "make up".'
Dan:
'Een eindje verderop stond een persoon met de kop van een heer, het lijf van een klerk en de voeten van een werkman. Die kon ik helemaal niet thuisbrengen. Vetleeren schoenen met zwart gebreide sokken (twee rechts - 2 averechts) die in aaltjes om zijn dunne beenen scharmikelden. Afgezakte sokken of kousen vind ik toch altijd zoo'n in-slordig gezicht.'
De man neemt plaats naast Pieter en merkt op dat hij denkt dat het een rustige overtocht zal worden. Hij heeft de reis al twee keer eerder gemaakt, op weg naar Indië. Maar nu gaat het naar Canada. 
'Ik zei: O, dan bent U zeker journalist. Neen, hij is sterrekundige. Hij was op weg naar Magog, ten zuiden van Montreal, om de eerstkomende zoneclips te bestudeeren. Ik vroeg of hij speciaal ging voor de corona of de protuberasen. Nou, je begrijpt, dat was koren op zijn molen. Of ik er iets aan deed, enz. Reuze-conversatie in eene. Hij ging dan meer specikaal voor de chromosfeer, die door middel van spectraal analyse wordt bespioneerd. Daarna heb ik hem nog eens aan de tand gevoeld over het bestaan van de zon, de constante warmte- en lichtbron die schijnbaar noch in grootte of kracht afneemt, maar ofschoon hij nog wel specialist was (solar-physicist) ontbrak ook hier weer iets afdoende. Ik heb hem nog ondervraagd over de glaciaal-theorie, maar daar geloofde hij niet aan.* 
Het is werkelijk opmerkelijk - en dat is opvallend in alle takken van wetenschap - dat juist dátgene wat een niet al te domme leek gaarne zou wenschen te weten, nooit beantwoord kan worden. Voor alle vitale vraagstukken staat de wetenschap overal voor dezelfde ondoordringbare muur. Kometen, meteoren en cosmisch stof vond hij in geen geval voldoende om de zon op kracht te houden, maar wat het dan WEL deed wist hij ook niet.'
Ondertussen zit het jonge paar nog steeds nietszeggend (letterlijk) naast elkaar. Als de etensbel luidt en iedereen opstaat, probeert Pieter de dame aan te spreken. Hij gebruikt daarvoor dezelfde conversatie-opening als de sterrenkundige en merkt op dat het een kalme overtocht zal worden. 'Oh, yes, much better than I had it on the way out. En het mondje dat zoowat een uur lang had gezwegen kwam nu blijmoedig los.' 
Zij heeft geen enkele relatie tot 'de snijboon', maar houdt Pieter - ik neem samen met de sterrenkundige, want Pieter schrijft 'ons'- tot middernacht gezelschap. Er worden onderwerpen aangesneden van telepathie tot socialisme. Als de boot vervolgens te vroeg in Gravesend, 'een dood plaatsje,' aankomt, neemt Pieter de dame ook nog mee voor een wandeling, vervolgens wordt er in de trein verder gekletst.
 'Zij had een opleiding gehad tot nurse en wist over verschillende dingen heel aardig mee te babbelen. Na een discussie over hormonen, het onnoodige van doodgaan en na vastgesteld te hebben dat voeding door de moeder beter is voor het kind dan de flesch, kwamen we dan [...] te Victoria Station aan.'

* De glaciale theorie geeft een verklaring voor het voorkomen van glaciale verschijnselen, zoals grote zwerfkeien. In Noorwegen werden deze blokken ooit gezien als werpstenen die door trollen waren gegooid. Maar deze theorie vindt zijn oorsprong in de Alpen, waar veel van dat soort stenen grote krassen vertonen. In een gebied met veel gletsjers werd daarom een verband gelegd; er zouden hele grote gletsjers zijn geweest die de rotsblokken op drift namen. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

1880-1945; Pieters cv 1893-1915

Het is weer eens tijd voor een update van de informatie rond Pieter Deys. Ik probeer zijn 'werkzame' leven op een rijtje te zetten e...