Graag zou Pieter uitgebreid verslag doen van zijn vakantie bij Adolf in Ierland, maar enkele van zijn kinderen kennen het verhaal al - Dolfke was er zelf bij en Katy kreeg het mondeling te horen bij aankomst in Amsterdam. Maar een beetje meereizen kunnen we wel degelijk. Per stoomschip reist Pieter van Nederland naar 'het meest westerlijke eiland van Europa'. De kapitein is zo'n kletskous, dat het Pieter af en toe teveel wordt, maar hij heeft, net als op de terugreis, een eigen hut, dus dat is een meevaller.
'Zooals "De Schoolmeester" zong, was het weer op de oceaan ook bizonder mooi; al zag men er geen meisjes die werkten in het hooi.'*
De drie dagen aan boord zijn 'van zalig niets doen, eten, drinken, lezen, slapen, spelen, rooken, kijken en genieten.' Pieter zou het wel weten als hij 'stinkend rijk' zou zijn. Hij geniet van de zuidkust van Engeland, de door de zon beschenen krijtrotsen, Wight 'het groene juweel', Eddystone Lighthouse 'alleen temidden van de golven zeer eigenaardig en bezienswaardig, Land's End en de Scilly eilanden.'** En omdat er redelijk dicht langs de kust wordt gevaren, kan ook het vasteland van Ierland goed worden geobserveerd.
Om 6 uur 's avonds komt Pieter in Dublin aan, 'waar ik Adolfs bijna ascetische gestalte, slank en een beetje bleek, reeds op de kade zag wandelen.'
Er wordt direkt bijgepraat. 'Wat Adolf betreft zij dan den volke kond gedaan dat het hem goed gaat', maar hij leidt wel een saai en ongezellig bestaan, dus het verwondert Pieter niet dat zijn zoon een metgezel heeft gezocht. We hebben al over Daisy gehoord, maar er is nog geen huwelijk voltrokken, al zijn de 'factoren voor zijn geluk aanwezig', zoals natuurlijk en allereerst een goed inkomen 'omdat je niet over liefde kan denken zoolang je maag rammelt of als je in de kou op een zolderkamertje zit.' En omdat vader echt vindt dat hij een 'leuke, fijne, prettige vent' als zoon heeft, is het bij ''n schat van een jongen dus aan de aanstaande wederhelft om met zulk materiaal een huishouding op touw te zetten waar niets aan mankeert.' Pieter is echt eerlijk in zijn beschijving van zijn zoon, zo zegt hij zelf, 'want had ik iets anders aangetroffen, dan zou ik het ook hebben gezegd' maar zijn zoon is in zijn werk vlug en goed, zijn omgang 'prettig en op den juisten toon', hij is niet snel zenuwachtig en 'is filosoof van geboorte'.
Pieter brengt, waarschijnlijk als Adolf aan het werk is, vanuit zijn ongezellige kosthuis bezoekjes aan musea, parken, tuinen en pleinen en samen gaan ze 's avonds naar de bios of biljarten. Op zaterdag stappen ze al vroeg in de bus voor een tocht via Limerick naar Cork en Queenstown, met een overnachting in Cork. De volgende dag rijden ze terug via Clonmel.
'We hebben een goede indruk opgedaan van het schaarsch bevolkte, mooie, heuvelachtige landschap. In sommige streken kan men spreken van bergen (4000 voet) De indruk van steden en dorpen is armelijk. Cork is me nog het best bevallen. Ook Belfast, maar dat ligt niet meer in de Iersche Vrijstaat. Maar in een land waar zoowat iedere vijfde persoon een monnik, priester of non is, is het begrijpelijk dat de bevolking op zware lasten zit. Al die kerken, inrichtingen en dikbuiken moeten onderhouden worden. De wegen zijn bizonder goed onderhouden en de bussen rijden met treinsnel- en regelmatigheid.'
Dublin is niks bijzonders, maar de noorderlijke punt van de baai waar Dublin aan ligt, 'Howe', is wel de moeite waard.*** Pieter en Adolf wandelen daar om een bergtop boven zee, tussen meeuwen en geiten.
'Ons supper daarna in zoo'n country gelegenheid, was een gezicht voor de goden. Fried eggs en bacon, home made brown bread, marmalade, scones and butter, and a fine pot of tea. Mijn god, wat hebben we zitten schransen. Frits zijn holle maag mankeerde nog maar net aan het gezelschap. We would have eaten those people out of hearth and home.'
Na het weekend keert Pieter weer terug, via Belfast en vervolgens Fowey, waar het schip 'China clay' laadt.****
Eenmaal op Hollandse bodem volgt het reeds beschreven bezoek aan Katy. Vader is er intussen weer twee keer bij zijn dochter geweest en nog steeds erg onder de indruk.'Het is een drukke en een verbonden baan, maar tegelijkertijd ook een waar je dankbaarheid en voldoening van hebt. We hoeven geen weddenschap aan te gaan of Katy over een maand wel haar vaste aanstelling zal krijgen - for it is not sportsmanlike to bet on certainties.'
Dan breekt Pieter zijn schrijven af, want er dreigt een klant op te stappen en 'dat onheil moet zoo mogelijk worden voorkomen'. Gelukkig volgt er nog een hele stapel schrijverij.
* Pieter doelt hier op het lange gedicht De Schipbreuk van De Schoolmeester, pseudoniem voor Gerrit van de Linde (1808-1858). Deze dichter was in zijn tijd zeer populair, mede omdat er in zijn werk allemaal seksuele toespelingen zaten en hij verholen kritiek leverde op het gezag.
Land's End is de uiterste punt van Cornwell en ook daar staat een soortgelijke solitaire vuurtoren op de Longships, waar het bemannen van de toren niet zonder risico was. Lees hier.
Even ten westen van Land's End bevinden zich de Scilly-eilanden; het bezoeken waard, mede omdat het deels een subtropisch klimaat heeft met bijzondere vegetatie.
*** Pieter schrijft Howe, maar hij bedoelt Howth. Dat wil zeggen: Howth is het dorp, een nederzetting die in de prehistorie al bestond - en veel legendes kent. Het dorp is onderdeel van Howth Head, de noordkant van Dublin Bay en Howth Caslte (op de ansichtkaar bovenaan dit stukje) is een van de oudste, bewoonde gebouwen van Ierland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten