'Ik heb een vochtig, tochtig pest-sousterain, waarin ik, behalve zomers, nooit wist wat het werkwoord "warme voeten" beteekende. En nu, op dit oogenblik, hoewel de bloemen nog niet geheel van de ruiten zijn afgedooid, voel ik me als de spreekwoordelijke kip.'
Voor Sinterklaas kreeg hij van vrienden 'een prozaisch maar allemachtig gewaardeerd geschenk': een paar met vacht gevoerde pantoffels. Met een oud gordijn stopt hij de tochtgaten en hij steekt het petroleumkacheltje aan. Zo hoeft hij tenminste niet met boek en sigaret ('als neuswarmertje') in bed te blijven.
De zaken lijden ook onder het weer:
'Dag in dag uit lijd ik al kou op dat pestkantoor van me, en dat geeft me altijd zoo'n bizonder onbehaaglijk en armoedig gevoel dat ik me ver van normaal en arbeitsfähig gevoel. Zoolang als je gedachten met lichamelijk ongemak gepreocuppeerd zijn kan je nooit je hoofd goed bij andere dingen hebben.'
De pantoffels zijn niet het enige cadeau, want voor Pieters verjaardag, die hij bij de Chambers viert (zouden George en Jacomijntje weer bij elkaar zijn?) krijgt hij ook nog 'een nieuwe scheerkwast, die ik hoognoodig had, een nieuwe dag- en een nieuwe evening dress das, een boterletter, twee pakjes Laurens verte, een boek, enz.' Zelf had Pieter, met zijn krappe budget, ook een paar kleine pakjes gemaakt.
Katy en haar vader hebben samen ook nog eens een zeer genoeglijk samenzijn.
'We hebben samen ge-shopped, ge-Bijenkorfd, ge-café'd met muziek en kwamen pas tegen middernachtelijk uur thuis. Eer er toen voor de maagd een bed was vervaardigd, er nog een hapje genuttigd en thee gezet was (ik slobber tegenwoordig thee per Hectoliter) eer we nog een kaartje hadden gespeeld en naar de nachtuitzending van Radio London-Normandy hadden geluisterd, eer we ten slotte nog een beetje gezellig hadden geboomd was het kwart voor drieën eer we te bedde togen.'
Op zondag staan ze daarom pas rond 11 uur op en moeten ze zich nog haasten om te lunchen en op tijd in de bioscoop te zijn - naar welke voorstelling wordt niet vermeld.
Wel de titel van het boek dat Katy haar vader cadeau geeft: We vlogen naar Indië van A. Viruly.*
Adolf en Daisy sturen ook wat om te lezen. Een boek dat binnen een jaar al aan de vijfde druk toe was, Cry Havoc.
'Anti-oorlog. Niet alleen maar uitgewerkt op algemeen anti-oorlog sentiment, maar bekeken van alle kanten die dit menschoude onderwerp biedt [...] dit is een document. Het is niet iets dat je achterelkaar uitleest, maar dat je hoofdstuk voor hoofdstuk laat inzinken. Het nieuwe echtpaar mijn bizondere dank.'**
En dan een leuk inkijkje, waarbij je even de tijd moet nemen en hier 'moet' klikken. Stel je, als de muziek speelt, het volgende voor:
We lopen door de snerpende kou over de Schiekade, en kijken over onze bontkraag heen even door een halfhoog, beslagen raam, net boven het trottoir in een kamer waar een heer met bril op en sigaret in de hand achter een schrijftafel zit. Maar dan staat hij op uit zijn stoel en walst, met zijn ogen dicht, in zijn eentje door het vertrek; een denkbeeldige dame in zijn armen en een huppelend hondje aan zijn zijde.
'Hè, hë, ik heb zoo juist even gedanst op de muziek van mijn radio in m'n dooie eentje. Daar ging die allerzaligste van alle zalige walsen:"Donauwellen". Ik kon m'n beenen niet stilhouden. Wel mankeerde er een armvol vrouwelijkheid....aber schön war es doch. Wat 'n rythme. Daar draai ik geloof ik in m'n kist zelfs nog een halve slag bij om.'
En al luisterend tellen wij ook onze zegeningen.
* Lees hier meer over dit interessante boek dat in 1933 uit kwam.
** Cry Havoc van Beverley Nichols (1898-1983) is non-fictie en geen simpele propaganda, maar een diepgravende studie naar de wapenindustrie in Engeland en het Westen die na de Eerste Wereldoorlog aanvallend blijft, zonder aandacht voor verdediging. Daarbij ziet Nichols de gewone burger als het slachtoffer van een nieuwe Europese oorlog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten