Juni 1932; een bossie rode rozen

Pieter geeft ons een situatieschets nadat hij op zaterdagmiddag achter de schrijfmachine duikt, het is al laat, want hij is opgehouden. 'Such are the drawbacks of being what people call "gezellig".'

Vader ziet de zon weldadig schijnen op de plek in de voorkamer waar Sophie die stralen zo kon koesteren. Door de ramen van de achterkamer heeft Pieter zicht op het groen van de oude bomen, waarvan het blad in de zon flikkert. De vogels zijn bewegelijk en luidruchtig. Alleen het geluid van motoren en de tram herinneren eraan dat we hier midden in de stad zitten. Voor de levendigheid (het is niet mogellijk er een huisdier op na te houden) heeft Pieter  - nu de bloemen toch heel goedkoop zijn - een 'graanumpie" op een kleine tafel bij het middenraam gezet en een begonia in zijn kille en vochtige slaapkamer. Middenop tafel een bos heerlijk geurende rozen die een geschenk zijn van vrienden. En dan nog een eigen aanschaf van wel 25 cent voor een bosje rose-lila lathyrus, die in een pikzwart kannetje op de schoorsteenmantel staan; voor de spiegel, waardoor het boeketje dubbel zo groot lijkt. De boekenkast is een gezellige wanorde. Bij het kopje thee trakteert Pieter zichzelf op een gezellig knabbeltje. Hij hoeft maar naar de hoek te lopen voor een maaltijd. 'Wiener Schnitzel, met gebakken aardappelen en doperwtjes - 90 ct. Voor dat bedrag kan ik zelf de moeite en drukte er niet van op me nemen.'

Om toch wat op te ruimen, heeft Pieter met 'de kantoorlooper' afgesproken. Die kan dan ook de opstapeling van kranten en melk-, spuit-, vermouth- en wishkyflessen de deur uit doen. Het is een verzameling van maanden, waar nog 'staangeld' voor te krijgen is. 

Helaas hebben de nodige rekeningen zich ook opgestapeld. 

'Plotseling kwam de kolenman mij op m'n dak met 1 1/2 jaar rekening waar ik niet op gerekend had. Oude schuld moet nog bij de wascherij worden vereffend en zoo zijn er nog enige gevalletjes die afdoening eischen. Enfin, zoo langzamerhand begin ik nu licht te zien in het Oosten. Als de zaken maar een beetje beter wilden loopen dan ging het vlot genoeg, maar het is overal zòò intens belabberd dat ik moet roeien met de stompjes riem die ik heb.'

Misschien biedt een nieuwe potentiële klant uitkomst, een grote importeur van bananen.

'Er moet een schema worden uitgewerkt voor reclame omvattende: window-display, tram- and busadvertising, bill posting, newspaper- and magazine advertising, booklets, etc. for Holland, Belgium, France, Switserland, Austria, Hungary, Jugo-Slavia, Czecho-Slovakia, Poland, Germany, Denmark, Sweden and Norway. A gigantic job, whilst the work may all or partly be for nothing. If it should go through, wordt het een aardig postje. Dus leven we weer in hoop.'

Helaas heb ik geen idee welke firma het hier betreft, maar bijgevoegde reklame stampt wel uit 1932. Er ontbreekt sowieso informatie in deze maand. Dat maak ik op uit het bericht: 'doordat ik de laatste weken nog al eens manu propria heb geschreven is Tante Nella al een poosje zonder zendbrief geweest.' Maar er schijnt in de tussentijd niets noemenswaardigs te zijn voorgevallen.  

Het wordt echt zomer in Rotterdam. 

'Nee hoor, als ik dat weer zoo aan den lijve voel dan kan je Indië van mij cadeau krijgen. Ik ben gisteren even naar huis gegaan om droog ondergoed aan te trekken. Ook hebben wij geen witte pakkieans in deze lage landen bij de zee  - ook niet op mijn verzoek ontwoekerd aan de golven, zou De Genestèt zeggen (Die lage landen dan altijd)'*

* Het kan heel goed dat Pieter op het gedicht Boutade doelt. Dat is in 1851 geschreven door dichter en theoloog Petrus Augustus de Génestet (1829-1861).