November 1931 (1); De tleine Dolftje

Soms vraag ik me af waar de ontbrekende delen informatie zijn gebleven. Is het zo dat er simpelweg brieven zoek zijn, of was er sporadisch op een andere manier contact? Pieter schrijft namelijk een week na de vorige brief meteen de volgende en meldt hierin dat alles wel is, maar 'wel moet ik steeds met de minst beschadigde vinger van m'n rechterhand tikken, want de wijsvinger is nog steeds zeer gevoelig.'

Wat is er gebeurd? Zou moeder of Katy verslag hebben gedaan van hetgeen is voorgevallen? Ik weet het niet. 

Katy ligt met een griepje in bed en komt niet naar huis. Moeder is 'best'. Ondanks het koude weer is het niet guur en schijnt de zon, waar Poe zich 's middags aan laaft.

In ieder geval is er wel weer nieuws dat tot schrijven noopt, want: 'De tleine Dolftje heeft promoosje gemaakt.' Hij is een verdieping naar boven verhuisd en werkt op het lay-outdepartement. 

'Sjonge sjonge, wat een blijschap voor Adolf. Z'n brief liep over van vreugde. Ik kon hem er uit hooren; Ik kon 'm zien; ik voelde z'n geweldige stompen op m'n arme arm neerkomen; ik hoorde hem brullen: waaaaah!'

Helaas is het wachten op meer informatie, want Pieter weet nog niet wat de promotie, die inmiddels een jaar en 2 maanden na aanvang van het werk is toegekend, inhoudt.

Er volgt weer een sneer naar de vorige baas van Frits: 

'Wat het zeggen wil om met een isegrim-egoist-kleineburgerman-stommeling te werken daar weet ik alles van en als jullie weer in het vaderland teruggekeerd je vader met méér grijze haren zien dan hem van rechtswege toekomen, dan weten jullie dat het daarvan is.'

Elsje krijgt complimenten van haar schoonpappa, 'als je ons kon zien, letters verslindende, dan zou je nog meer satisfactie hebben van je geschrijf.'

Bijgevoegde foto's van 'Elsje' - in verschillende gedaantes - zijn zo te zien in Taloe genomen. 

Een paar dagen later vertelt Pieter dat hij met moeder naar de spiritisten is geweest, waar Kakebeeke dan voordrachten houdt. 'Maar ik weet al vooruit dat we er net zoo wijs van daan zullen komen als we er heen gegaan zijn na het beeindigen van de cursus. Dat geesiesgedoe wil er bij mij maar niet in. Misschien is het zoo, maar ik wil toch maar graag bewijzen hebben. Ik heb op het oogenblik een boek onderhanden "Oorlogsbrieven van Generzijds" Snert. Larie. Pp.'*

Beter gedachtenvoer vindt Pieter bij zijn vriend(?) Springett die zijn theorie ontvouwt over vrienden.

'Ik beschouw de menschen, zei hij, zooals ik een mand appelen zou bekijken. Gaafe appels zijn er weinig of in het geheel niet. Kom ik met iemand in contact dan draai ik hem in gedachten in m'n hand om en begin te zoeken naar de wormsteek. Sommige voel je al dadelijk aan als rot, dus die gooi je al zoo weg. Is de wormsteek die ik zeker vandaag of morgen tegenkom niet TE groot, dan weet ik in elk geval als ik me met die appel bezig houdt voor welk plekje ik me moet wachten.'

Pieter is het hiermee eens. 'Hoe ouder je wordt hoe meer je er van doordrongen raakt dat de man die vandaag je vriend is morgen een tegenstander kan zijn en men er dus voor moet zorgen geen wapens uit handen te geven.'

* Oorlogsbrieven van Generzijds was een boek van Elsa Barker uit 1913. In de Nederlandse versie uit 1919 staat een voorwoord van Frederik van Eeden, die met Elsa kennismaakte waardoor zijn interesse in spiritualiteit toenam. Van Eeden noemt het 'Geen kinderwerk. Het pompeuze statige ritme van Shelley en Shakespeare - en een zeer hartstochtelijk gemoed.'In het boek schets de Amerikaanse schrijfster een beeld van het leven in een 'onzichtbare' wereld. Maar het zijn niet 'feitelijk' haar woorden. Ze heeft ze automatisch opgeschreven nadat ze ze ingegeven, 'gekanaliseerd' heeft gekregen van de overleden rechter David Patterson Hatch.

Geesiesgedoe inderdaad.