April 1932; maar twee brieven

Van deze hele maand zijn er slechts twee brieven en de eerste is ook nog eens opmerkelijk kort.

Pieter is bij Katy geweest, die ook een heel attent kaartje stuurt om voor het bezoek te bedanken. Pieter bevestigt nog maar eens dat hun maandelijkse 'deal' door zal gaan, dus reserveert 1 mei voor het volgende contact met zijn dochter. Maar we zullen zien dat er nog steeds wrijving is tussen de twee.

Het is druk, niet alleen op het werk. Pieter is een weekend naar Antwerpen geweest, daar heeft hij mensen poker-patience geleerd, is hij even de stad in geweest en op zondagmiddag met de auto naar Brussel gereden, door het Bois de la Cambre, de groene long van Brussel.

In België is medio april de zomertijd al ingegaan, waardoor Pieter al vroeg uit zijn bed moest. 'Brrr'Ik heb er van alles gehad en genoten, behalve van te veel slaap.'

Nog even over drukte op het werk: 'I am what you call "in trek". De een voor en de ander na sla ik af en dan blijven er nog zooveel over.'

Maar als zijn plannen doorgang willen vinden, zal Pieter dit werk toch moeten opgeven. 

'Ik verkeer n.l. in den laatsten tijd in een toestand tusschen hangen en wurgen: die Engelsch-Amerikaansche krant oprichten in een commercieel slechten tijd en mijn schepen achter me verbranden, maar dan ook weer vrij man, zelfstandigheid zonder de kleineerende burgerman om mijn vleugels en denken te kortwieken OF doorsjokken in een eveneens slechten tijd met een achteruitgaand budget en in gezelschap van een sociaal onmogelijk mens.'

Pieter is aan het wikken en wegen en neigt 'naar het aanpakken, maar dan flink, van het nieuwe.' Hij heeft zelfs al een toezegging tot een investering gehad van f3000,- en dat van een 'zeer invloedrijk man'.

Maar vooralsnog blijft het bij een plan. Dat betekent ook dat Pieter de uitnodiging van 'Dolfke' om met Pinksteren naar Londen te komen moet afslaan.

'Bruin kan het niet trekken. De zaken zijn niet rooskleurig en ik heb nog verschillende schuldjes (mijn eeuwige metgezellen) zoodat het onverantwoordelijk zou zijn om mijzelf voor mijn genoegen in verdere schuld te steken. Dat mag ik heusch niet doen jongen.'

Maar als het wat wordt met de krant dan zou het zomaar kunnen dat Pieter voor diverse contacten in Engeland moet zijn. Het spijt hem wel, 'want een beetje hartelijkheid van dichtbij is toch altijd nog 100% boven alle vriendschap van vreemden.'

Er is bericht vanuit Indië dat Frits is overgeplaatst naar Solok, in hetzelfde district als Taloe, maar Pieter heeft nog geen details, behalve dat 'Gefeliciteerd met je ééne gebroken glas', vast op de verhuizing slaat, want 'Ik zie nog mijn heele kist met Japansch servies in gruzelementen op de kade van Durban vallen.'

Als Katy op de eerste mei komt, kan ze maar beter niet blijven slapen, want dan moet er in huis veel geregeld worden. Ze zullen op die zondag op de thee gaan bij de heer en mevrouw Chamers in het dorp Heyplaat.*

Misschien heeft Katy wel wat aan tips voor het wassen van het wollen ondergoed. Dat doet Pieter met de hand om krimp in de was te voorkomen.  Hij is al wel een hele expert en'anybody wanting any hints on the correct washing of woollens can apply to me [...] de werkster houdt de boel knap, althans voor het bloote oog, zoodat ik gelukkig altijd iemand kan ontvangen.'

Dan ontdek ik dat de eerste brief op de achterzijde nog doorgaat, daarop onder andere:
'Een naschriftje alleen voor Katy, dat dus niet op de andere brieven voorkomt.'

Het komt natuurlijk in de beste families voor: gedonder over de erfenis.  Katy en Pieter hebben erover gecorrespondeerd en duidelijk ook gesproken:

'Wij bespraken wie dit of dat zou krijgen. Dat kwam doordat jij moeders ring met de turkoois reeds GENOMEN, althans aan je vinger had gedaan.' Vader doet daar uiteindelijk niet moeilijk over. En dan ging het nog alleen over de sieraden, die niet zoveel voorstellen.

'Ik bedeelde Adolf al vast met het gouden Afrika'tje en zei dat ik voor Els nog wel een en ander zou uitzoeken.'

Aan het eind van het gesprek vraagt Pieter aan zijn dochter of ze moeders bontmantel wil hebben, waarop Katy zegt dat ze dat nog niet weet.

'En ik weet dat nog zoo bizonder goed omdat toen later eenige mijner grieven in een gesprek met Adolf naar voren kwamen ik nog zei: Wat ik haar niet gaf neemt ze en wat ik geef weigert ze.

Begin maar met aan te nemen dat alles in huis, behalve je boeken en een paar privé eigendommetjes, van mij is en dat IK en niemand anders daarover beschik. Wat we dan naderhand in vriendelijke stemming regelen zullen we nog wel zien.'

 

*Heyplaat was in die tijd een vrij nieuw gebouwd tuindorp op relatief grote afstand van Rotterdam, aan de zuidkant van de Nieuwe Maas. Het is gebouwd voor arbeiders van de Rotterdamse Droogdok Maatschappij en werd begin jaren twintig opgeleverd met eigen scholen, winkels een feestzaal en maar liefst drie kerken die in een lijn achter elkaar staan. In 1934 zou Quarantainestation Heijplaat worden gebouwd, voor zeelieden met besmettelijke ziekten (zie bijgaande foto). Mijn oog valt vast op dat detail, omdat het plots weer zo actueel is.