Mei 1937 (4); zooiets als de S.S.-mannetjes

'Vandaag een echte Blauwe Maandag. Geen bliksem uitgevoerd. Toch is geen luiheidsbacil de oorzaak, maar meer not knowing what to do next.'

Net al;s met de flit, gaat de advocaat toch ook niet op rolletjes. Bij de tweede proef komt er plotseling een laagje water in de afgevulde flessen bovendrijven. 

'En nu ben ik alsmaar aan 't piekeren wat ik verkeerd heb gedaan. Vnn mijn eerste product heb ik 2 flesschen en daarvan vertoont slechts één het verschijnsel. Van mijn 2de product hen ik 3 en driekwart flesschen. Die 3 doen het ook. De aangebroken flesch, waar voordurend een glaasje afgaat (want het is verd... lekker) is normaal. Ik snap er niets van. Als ik er mee op de markt kom mag er niets aan mankeren. Intusschen heb ik mijn krachten beproefd op een reclame-gebruiksaanwijzing-circulaire. Hier volgt het resultaat:

Nascimento komt met het nieuws dat er weer twee blikken zijn verkocht en dat Gonzalves naar Braga is afgereist. Uitslag volgt nog.

'We hebben de Portugeesche vertaling van bovenstaande gebruiksaanwijzing gemaakt. Maar de woordspeling 'loveliness' was niet te vinden, noch het werkwoord to husband, wat voor den goeden lezer in deze ook een woordspeling is.'

Dan volgt een verslag van de begrafenis van de schoonmoeder.

Pieter gaat naar de lijkdienst die is aangekondigd voor 4.30 op het Cemetério Occidental. Daar is hij mooi op tijd en rookt hij nog een sigaretje voordat hij de stoet ziet aankomen. Er zijn al mensen in de kapel aanwezig.

'Men schijnt daar weesjongetjes in dienst te hebben om de bloemen af en aan te sleepen. Er zijn veel mensen aanwezig en de kist wordt naar binnen gebracht. Dit bleek 'een soort doos te zijn met twee openslaande deksels; althans de begrafenisman kwam naar voren, deed een zilveren strik en twee knippen los en het geval klapte open.

'Nu stond ik er niet te dicht bij, maar het leek me toch opvallend vreemd dat 'opoe' zoo jong geworden was. Ik schuifelde zoo achterlangs een beetje dichterbij, want van die verjongingskuur na je dood wou ik toch wel iets meer weten. Maar toen ik op 't laatst dicht genoeg bij was om de gelaatstrekken te kunnen onderscheiden bleek het 'opoe' heelemaal niet te zijn. Intusschen kon ik mij aan het Latijnsche gebrabbel niet onttrekken en moest wachten tot het geval lafgeloopen was. Om kort te gaan, toen ik met de heele processie mee naar buiten liep stond 'opoe' met een andere stoet voor de deur. Ik dus weer terug om het geval nóg eens mee te maken, met dit verschil dat ik nu óók een kaars van manslengte vast te houden kreeg. De weesjongetjes sleepten de onbenullige en smakelooze bouquetten weer af en aan en ging ik ook mee in den stoet. Een aardige manier om zooveel mogelijk familieleden en vrienden deel te doen nemen aan de plechtigheid is deze: - op weg naar het graf werd vier keer stik gehouden. Bij elke pauze riep de oudste kleinzoon zes nieuwe namen af die dan naar voren kwamen en de kist een eindje verder droegen. Vrouwen gaan hier niet mee naar een begrafenis.' 

Het doet Pieter ergens aan denken:

Na de begrafenis gaat Pieter even langs huis voor zijn advocaat en dan neemt hij de tram naar het Engelse echtpaar.

'Mijn gastheer was net terug van een partijtje golf, liet me meteen zijn tuin en bij het binnenkomen het huis zien. 'n Prachtig uitzicht over den Oceaan, eerlijke, hooge, groote kamers en weer eens een geciviliseerde, huiselijke omgeving. Mevrouw liet nog een poosje op zich wachten, maar verscheen tenslotte, dik onder de verf en haar welgedane vormen bedwongen in een paarse japon van een niet sprekende stof. Al spoedig had ik van het heel een parvenusachtigen indruk. De vrouw viel haar man telkens, maar dan bovendien nog over een heel ander onderwerp in de rede en schreeuwde of ze dacht dat ik doof was. 'n Absoluut nietszeggende, onbenullige conversatie, waar net nog maar aan mankeerde dat ze haar H's liet vallen. 

Ik had juist een paar dagen te voren gelezen: "Eenzaamheid kan bevruchtend en bevrijdend zijn voor den geest, maar het is de gemeenschap met menschen die het hart verwarmt." Dat was uit mijn gemoed gegrepen toen ik het las, maar met dit contact begon ik het weer te betwijfelen. Als ik moest kiezen tusschen haar en 'n onbewoond eiland dn werd ik morgen wijlen den Hr. R. Crusoe. Bij den gastheer zat méér bij. Die sprak zelfs heel aardig Portugeesch, maar is hier dan ook reeds twintig jaar en woonde daarvóór in Spanje. Zijn oordeel over Spaansche toestanden is absoluut anti-gouvernement. Volgens hem waren indertijd reeds de verkiezingen die dit Gouvernement in 't zadel brachten door geweld en angst vervalscht. 

Zooiets als de verkiezingen in Duitsland. De 'rooden' zouden de stembiljetten der rechtsen hebben vernietigd of hen door dreigementen links hebben doen stemmen. Slechts een weinig bezit of eigen bedrijf was reeds voldoende om in Spanje geterroriseerd te worden. Hij heeft geen goed woord over voor 'rood' en hoopt heviglijk dat zij het zullen verliezen omdat dan de kans zooveel grooter is dat het hier rustig zal blijven. Want het is wel als vaststaand aan te nemen dat wanneer het dáár voor het gouvernement mis loopt het niet lang zal duren alvorens ook hier de poppen aan het dansen gaan. DAt is de algemeene opinie van ieder die je spreekt. De regeering weet dat ook zeer goed en doet op het oogenblik al het mogelijke om het 'legioen', zooiets als de S.S.-mannetjes, te versterken. Ze hebben pas hun uniformen gekregen - bruinachtig khaki met groene politiemutsen en dito kleur mouwopslagen en boordbelegsels. 't Ziet er knap en vlug uit.'

De advocaat valt goed in de smaak en maakt de gastvrouw 'nóg luidsprekender'. Omdat Mrs Allan niet was uitgenosdigd, was de andere gast een Portugese dokter. 'En daarmee ging tegelijkertijd mijn derde kans op vrouwelijk gezelschap ten grave.'

Als is het eten met zilverwerk en heuse servetten een waar genot.

'Het was weliswaar geen diner zooals op de Essenburgersingel No. 94 of Conradkade 73, want ik had nog meer trek toen ik er van tafel opstond dan toen ik ging zitten, maar het geheel deed toch allemachtig aangenaam aan.'

Na tafel komt er nog meer gezelschap om een kaartje te leggen. 

'De gastheer bridge-de met drie anderen en de vier overgeblevenen speelden op mijn voorstel 'nap'. Maar zelfs dit eenvoudige aller kaartspelen kon niet tot de intelligentie van gastvrouw doordringen. Ik had het tarief zoo laag mogelijk gesteld (n.l. één centavo per lucifer (dus 100 voor 1 Esc.) en daar verloor ze nog 2 Esc. mee. De anderen verloren slechts 80 centavos, zoodat ik m'n tramrit heen en weer betaald kreeg.'

Na thee en cake neemt Pieter de 'gratis' tram naar huis en 'om 1 uur lag ik in de koeskapé.' Gelukkig heeft hij een penguin pocket meegekregen, want helaas kan hij de slaap weer eens niet vatten. Hoe het in die week verder verloopt lezen we later.