Januari 1937 (4); zakenkijk

Misschien is deze periode ook wel een tijd waarin mensen een leuke aangelegenheid 'uitmolken' ter afleiding van alle sores die zich in de wereld opstapelde. We lezen weer uitgebreid over het heugelijke feit: het huwelijk van Juliana en Bernhard, waar Katy een (politie)bewijs voor heeft en dus naar toe gaat. Ze tekent zelfs hoe zij erbij zat en er zijn nog steeds beelden van het hele gebeuren.* Wie weet kunnen we Katy nog zien zitten. Katy moet natuurlijk eerst even zeggen dat de lange brieven van haar vader helemaal niet vervelen. Stel je voor. 

'Want ik heb je zien toddelen met dat lapje op den flesch. Om te gieren. Ja ik kan me je ontboezeming heusch wel begrijpen. Het is verduveld moeilijk om daar een raad in te geven. Je moet natuurlijk aan de concurrentie denken en aan alle mogelijkheiden en moeilijkheden voordat je zoo'n producte wettig mag verkoopen. Dat Shell-Tex wordt hier ook verkocht. Nascimento wil jou natuurlijk graag in Porto houden vandaar dat optimisme en net wat je zegt zijn centjes zijn er niet mee gemoeid. Wat zegt George [Chambers] ervan, die heeft zakenkijk. Laat die vriend van je met zijn arabische knolliens [?] het flit-zaakje op touw zetten dan kan hij later eere-commissaris worden. Wat heerlijk dat je zulke hartelijke buren hebt [...] en de blasiens met de opgehefte staardiens, lieve lieviens. [...] Het weer is hier van een afwisselijng idioot. 

Op 7 Jan was het in ieder geval droog en een mooie bemelieniens [?].'

Katy is met haar verhaspelde woorden in haar brieven aan 'daddiens' moeilijk te volgen, maar weet toch over te brengen dat ze op de avond voor de huldiging in Den Haag aankomt en daar logeert. Het wordt laat, omdat er veel gekletst wordt, dus gaat deze dochter pas om 1 uur voor de grote dag slapen. Rond 9 uur gaat ze weer op stap.

'Alles dromde op van alle kanten naar de binnenstad. Trams liepen er niet, dus ik liep van v.d. Valkenboschlaan naar de Paleisstr. in circa 1 uur. We (fam. v.d. Loo en v. Vliet + moi) zaten op een tribune  tegen een pension aangebouwd en keken we op de linkervleugel van het paleis. Erg goed. De stippellijn is de weg die de koetsen hebben gevolgd. Alles was door soldaten afgezet. Wat erg [?] was, was dat de karossen langs kwamen leeg om de familie opte halen 11 uur. Toen om 12 uur einde van de rit en toen alles leeg was kwamen ze weer terug. Ze zagen erg bleek van de emotie. Een heele fijne gedistingeerde stoet met bruidsmeisjes in pasteltinten. De radio hield ons op de hoogte en we hebben alles duidelijk kunnen volgen. Het "ja" van Bernhard was verbazend krachtig. Juliana was erg ontroerd en die arme ouwe Dr. Welter ook. Die kon op een gegeven moment haast niet verder. Van 2 - 4.30 hebben we, Henk (haar broer) en ik door de stad geloopen. Bek af. De verlichting was prachtig. Bij de vijverberg allemaal oranje verlichte bollen. Echt fijn.' 

Hier eindigt de brief abrupt. Ik denk dat het vervolg ontbreekt.

* Een verslag van de bruiloft kun je hier bekijken.

Rond de inzegening zijn er overigens nog wat incidenten. Er zijn circa dertig hoge Duitse officieren aanwezig en Duitse familieleden. Er zijn dus veel 'foute' uniformen, maar bovendien wordt door de officieren wel heel vaak en dicht bij het echtpaar de Hitlergroet uitgebracht (dit tijdens een gala-avond voorafgaand aan het huwelijk); was dat provocatie? Als de dirigent van het orkest weigert om het Horst-Wessel lied (de hymne van de NSDAP) uit te voeren, wordt hij door Wilhelmina op staande voet ontslagen.