Februari 1937 (1); geen zoen meer of minder

Voorlopig zitten we nog in de testfase en moet het een dolle boel geweest zijn aan de Cais das Pedras. 

Maar Pieter hoopt in maart toch resultaten te kunnen boeken.

' Dus wat er gebeurt gebeurt er, maar tenzij ik vóór dien tijd dood-miserabel of miserabel dood ben,' is de hoop dat de eerste zending eind februari gereed zal zijn. 'Dan wordt de fabriek gedoopt en komt er een bord op de deur; STRENG VERBODEN TE ROOKEN.

Volgende week ga ik twee overalls koopen en zal mijn oude reispet benutten om de petroleumstank zooveel mogelijk uit mijn haar te houden. Ik heb wel eens gehoord van iemand die in een azijnfabriek werkte dat je daarvan een onaangenaam luchie meebrengt, maar petroleum is geloof ik niet minder penetrant. Maar aangezien ik er geen zoen méér of minder door krijg, is dat van ondergeschikt belang.'

Naast bedrijfskleding wordt er ook gewerkt aan het bedrijfspand.

'Als ik hier precies kon krijgen wat ik hebben moest, dan had ik met al dat gedonderjaag niets te maken, maar voor het oogenblik moet ik roeien met de riemen die ik heb. En geroeid gaat er worden.'

Ondertussen is februari best goed begonnen. Al moet Pieters bevriende 'snoeshaan' wel 'ten veste gespogen' worden, want die heeft verzuimd voor 'mijn waardevolle pakket' (?) te tekenen, terwijl Pieter er haast mee heeft. Er komen twee brieven van Katy en rollen kranten. Die gaan snel door naar Indië. 

Kipling zegt ergens, vertelt Pieter dat, als je iemand waarvan je het adres niet kent, wilt spreken, dan moet je langs het Suez-kanaal gaan zitten, want daar komt 'ie vast wel een keertje voorbij. Maar in dit geval gaat de chemicus in de dop gewoon de zakencontacten langs, zoals daar zijn Vickers, Krupp, de Sunlight-Jurgens-Van den Berg combinatie of, in dit geval I.G. Farben. 

Daar vraagt hij of hij iemand kan spreken die Duits spreekt en wordt hij doorverwezen naar ene heer Bartesch. Maar deze man is van de textielverfafdeling, dus moet weer doorverwijzen. Als dat in de namiddag lukt, weet Pieter dat hij tegen de helft van de prijs van de 'groothandels-drogist' hier een van zijn grondstoffen kan afnemen. 

Nog een leuk detail:

'Mijn eerste contact met de petroleum bestond uit 50 aandeelen in de Burmah Oil Company, die ik gekocht had uit mijn winst in de fictieve waarde van een diamantmijn, waarvan ik de aandeelen precies op tijd en tegen top-prijs verkocht. Maar dat petroleumglorietijdperk  behoort tot het verre verleden.'

Iets anders dat februari goed doet beginnen is het feit dat de rioolwerkzaamheden zijn afgerond en 'nu heb ik het gedurende een jaarlang ontbeerde genot, van aan een trekker te kunnen trekken.' En dat na al die ellende, ook van de emmer en dan nog wandluizen. 

'Later kan je je haast niet begrijpen, als je geestestoestand weer verbeterd is en de omstandigheden er op vooruit zijn gegaan, dat je dat alles nog zoo goed door bent gekomen. Maar ik zag er dan ook uit. Nu pas beginnen de punten van mijn sleutelbeenderen die de hoek-puntige uiteinden van mijn schouders vormden, weer te ronden, zoodat mijn jasje niet meer hangt of het in een uitdragerij was aangeschaft. '

Er is verder niet veel nieuws. Een aantal bezoekjes aan de Kamer van Koophandel heeft geen nieuwe adressen opgeleverd. De familie Chambers leest inmiddels ook het boezeroentje en er is een kaart uit Indië  'maar daar kan ik niks uit opnmaken'.* Er is kennelijk wel afgesproken om elke 14 dagen te gaan schrijven. 

Pieter vertelt nog even dat het mooie San Sebastian, dat hij een jaar eerder bezocht, inmiddels in puin schijnt te liggen. 

'Ik hoorde vertellen dat de Russen daar een machine hebben ingevoerd die een torpedo afschiet waarin een mitrailleur is bevestigd. Al vurende zou die torpedo zich over de vijandelijke linies bewegen en dan naar het punt van uitgang terug keeren. Dus een soort machinale boemerang. Het verhaal komt me erg apocrief over.'

En bij gebrek aan nieuws stopt vader in zijn brief nog maar een opmerking over iets dat écht lastig is, namelijk 'als je vergeten hebt om je draagbanden door de lusjes van je onderbroek te trekken en je loopt dan door regen, wind en modder te baggeren met het onaangename gevoel van een kruis dat niet meegeeft in je kruis.' Dit is natuurlijk, naast afgezakte dameskousjes zeer onelegant, maar gelukkig ziet niemand het.  

'En nu, "com licensa", ga ik weer eindigen. Dat "com licensa" ligt hier iedereen in den mond bestorven en beteekent zooveel als 'met Uw welnemen' of 'met Uw goedvinden'. Laat men een klein boertje vliegen, gaat een ondergeschikte het vertrek uit, moet men langs iemand in de tram....'com licensia' is het wachtwoord. Dus lievelieniens allemaal, alles ten beste en plesierig ook - is de Afrikaansche afscheidsgroet. HZST. en zoenen voor de ukken.'

* Het Boezeroentje was de bijnaam voor het Dagblad van Rotterdam.