'Die pijn bovenop je kop zal wel zenuweeeë zijn Kaatje. Kou zit gewoonlijk in het achterhoofd. Je piekert teveel mijn lieve kind. Leave it alone. De dag van morgen zal voor het zijne zorgen [...] Je kunt over al die bestuursleden toch niet gaan zitten pennen - of je zou er een novelletje van moeten maken; dan verdien je er nog wat mee. Er is een boek - de schrijver weet ik niet meer getiteld: "Een huis vol menschen". Zoiets zou jij ook kunnen schrijven. Stof genoeg.'*
Pieter belooft om de volgende zondag, om 10 uur, het hoofd van Katy te magnetiseren.
Op haar vraag wat hij voor zijn verjaardag wil, komt een helder antwoord. Hoe beter iemand het heeft, hoe minder 'ie kan missen en hoe minder hij heeft, hoe guller hij is. Pieter schaart zijn dochter onder die laatste, 'en juist daarom neem ik jou graag de wil voor de daad.'** Maar als ze niets kan missen, dan hoeft hij ook niks, al zou dochter vader een groot plezier doen met de verlenging van het abonnement op De Kern, want 'dan doe je de ouwe heer niet ééns maar TWAALF maal in het komende jaar een groot genoegen.' Pieter is er elke maand een paar uur mee zoet. Hij herinnert zich dat de rijke families in Rotterdam, toen Van Kempen nog bestond, onderling hadden afgesproken elkaar geen dure cadeaus te geven.
'Strop voor Van Kempen. Dan gaven luidjes zooals de Van Stolken en de Meezen elkaar bij zilveren jubilea 'n zilveren bonbonmandje van eenige scheiterige guldens - ik hoor 't een van die wijven nog zeggen tegen den winkelchef: ja, ziet U, 't mag niet meer kosten dan 'n gulden of acht!'
Wat De Kern betreft vind ik alleen informatie over De Nieuwe Kern, een socialistisch maandblad over politiek, cultuur en wetenschap. Op zich zou dit natuurlijk wel kunnen zijn wat Pieter bedoelt.
Pieter gaat nog op pad in Den Haag, want hij probeert weer iets van zijn verzameling te slijten - en hij doet een voorstel voor een lezing bij het Algemeen Nederlandsch Verbond. De verkoopwaar betreft
'onder mijn oude verzamelde papieren nog oude papiertjes uit het archief van Van Kempen. Handteekeningen van Staring, V.d. Palm, J.J. van Oosterzee (de laatste twee voor jullie waarschijnlijk onbekenden, maar in mijn jeugd werd er nog over hen gesproken als befaamde redenaars) Heemskerk, Groen van Prinsterer, Thorbecke, Prins Hendrik en dergelijke.' ***
Bij de Koninklijke Bibliotheek weet niemand of dergelijke signaturen worden verzameld. Omdat hij ervoor terug moet komen, gaat Pieter even bij PaMa langs, 'alwaar gezellig gekletst en geluncht.' Daarna wil hij naar het Oranje-Nassau Museum, voor informatie over een aantal dingen (?) die Pieter nog heeft, maar dat blijkt dicht.**** 'My luck as usual.'
Of de handtekeningen zijn geaccepteerd en iets hebben opgebracht, weet ik niet.
Maar de brief is nog niet af.
Wordt vervolgd.
* Een huis vol menschen; verhaal uit het Parijsche leven, werd geschreven door Carl en Margo Scharten-Antink en verscheen als feuilleton in De Gids (in 1908?). Het zou later in boekvorm worden uitgegeven en werd zeer succesfvol. Het gaat over het dagelijkse leven van pensiongasten in Parijs. Hier meer.
** Ik kende dit spreekwoord niet, dus moest het even opzoeken. Iemand de wil voor de daad nemen, betekent iemands goede bedoelingen waarderen en de slechte uitkomst daarvan voor lief nemen.
*** Staring (1767-1850) was (naast belangrijk landheer) een romantisch dichter. Ik denk dat Pieter vervolgens refereert aan Johannes van der Palm (1763-1840), oorspronkelijk uit Rotterdam, die politicus was (minister van onderwijs) en een groot schrijver en redenaar. Johannes Jacobus van Oosterzee (1817-1882) werd als doctor in de godgeleerheid predikant. Hij richtte met onder anderen Beets het tijdschrift Ernst en Vrede op en was als overtuigs christen erg tegen het modernisme. Zijn schrijfstijl was bijzonder goed. Hij was een bekende van Groen van Prinsterer. Met Heemskerk bedoelt Pieter waarschijnlijk de politicus Jan Heemskerk (1818-1897). Deze gematigde liberaal werd, naarmate zijn carrière vorderde, steeds conservatiever.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten