September 1936 (2 bisbis); m'n eigen zooi

Pieter heeft de indruk dat Engeland niet zo 'insulair' meer is, zo na de Eerste Wereldoorlog. 

'De keuken is er in ieder geval op vooruit gegaan, en de wijze van serveeren, zooals in de groote Lyons' restaurants is excellent. De wegen zijn goed onderhouden en 'het licht signalen systeem bij overwegen (automatisch) dat millioenen gekost moet hebben, is non plus ultra.'

Er zijn talrijke taleninstituten in Londen en vreemde woorden worden bijvoorbeeld bij de BBC op de juiste manier uitgesproken. 'De manager die ik sprak bij Sandeman, was reusachtig trotsch op een beetje Duitsch dat hij aan mij kwijt kon raken.'*

We weten dus nu ook bij welke wijnfirma Pieter is geweest. 

De boot vaart in de namiddag uit Londen weg en 's morgens om half vijf komt Pieter aan dek om Vlissingen te zien liggen. Vanuit Antwerpen neemt hij 's middags de trein naar Rotterdam en daar heeft hij nog een paar leuke dagen. Katy komt op zondag langs - ik heb geen idee waar Pieter verblijft - , zoals ze dat voor de verhuizing naar Portugal ook wel deed. Samen wandelen ze naar de trein als ze weer weg gaat. Eigenlijk had Pieter helemaal geen plannen om mensen te bezoeken, maar dan:

''s Maandags trof ik aan het postkantoor twee kennissen, waarvan de een net liep te denken: Hoe zou Pieter Deys het toch maken daar in de buurt van al die moord en doodslag. Die kon z'n oogen niet geloven toen 'ie mij daar ineens zag loopen. Hij was er in geen tien minuten over uitgepraat. Van den ander kreeg ik gelukkig f10,- van het geld dat hij mij nog schuldig was en heb daar op den dag van mijn vertrek nog gelunchd.'

Overigens was ik er niet rouwig om de stad weer te kunnen verlaten. Zij deed mij vijandig aan. Zoo'n plaats waar je van alles geprobeerd hebt, waar je geleefd, gehoopt, gevochten en verloren hebt, trekt niet meer. In tegendeel. En ook de menschen hebben in dien tusschentijd andere interesses gekregen. Je eigen persoon vult geen plaats meer in hun dagelijks of wekelijks gedoe. Je bent een herinnering geworden.'

Hierover merkt Pieter verder op:

Hij is al gauw weer helemaal thuis en wat opvalt is dat het huishouden en boodschappen doen zoveel tijd in beslag neemt. In Engeland heeft Pieter heerlijk ontbeten, maar in Portugal kan hij er niet warm voor lopen.

'Eerst moet je het spiritusfleschje opzoeken om je petroleumstel aan den gang te krijgen (als dat niet eerst nog gevuld moet worden en de gaatjes doorgeprikt). Dan wachten tot die alcohol of spiritus uitgebrand is, dan pompen voor de vergassing, en dan kun je eindelijk water opzetten. Broodsnijden en al of niet smeeren. Tomaten wasschen, pellen en snijden. Kopje, schoteltje, bord enz. van den vorigen dag afwasschen. Tegen dien tijd kookt het water zoowat voor thee of koffie en voor dat ongezellige beetje in je eentje moet je dan nog zooveel handelinen plegen.'

Als je met iemand anders eet, is het een ander verhaal, want dan is het wel gezellig, maar zo alleen 'is het onvermijdelijk dat je maaltijden overslaat en alleen eet als je werkelijk honger begint te krijgen.'

Ondertussen worden de dagen besteed aan het uitwerken van nieuwe plannen die niet nader worden benoemd. 

Pieter zal snel antwoorden op de ontvangen brieven - hij is blij dat de koorts bij Henkje is geweken -, maar hoe de post zal verlopen, is nog niet duidelijk, nu dit per trein via Spanje is uitgesloten. 

'Misschien neemt een boot de mail mee naar Italië of Frankrijk. Dus een extra week gaat er zeker mee heen. Ik ben nu al bijna een week hier maar heb nog geen stuk post of krant ontvangen.' 

Dus eindigt Pieter op z'n Portugees: 'bastante'.

* In 1790 vroeg de zoon van een Schotse meubelmaker een lening om in Londen een wijnhandel te beginnen; dit was George Sandeman die zich meteen aan het begin in port en sherry specialiseerde. Aanvankelijk werden deze dranken niet gebotteld, maar in vaten verscheept en om de naam van Sandeman daaraan te verbinden werden die houten tonnen letterlijk gebrandmerkt (branded). Waarschijnlijk is Pieter op bezoek geweest in het hoofdkantoor met kelders dat deze importeur tot 1969 huisde op 20 St. Swithin's Lane (in Londen).