'Mijn hemel wat heeft die arme Vasco de Gama moeten zwoegen om naar Indië te komen - en dat was nog maar tot Goa, op de Westkust van Voor-Indië, als ik me niet vergis. Tochten van jaaaaaaaaren uit en thuis. En nu binnen enkele weken. Daar tusschen liggen slechts 'n dikke vier eeuwen, waarbij drie van technische wereldslaap.'
Pieter realiseert zich dat Frits het erg druk heeft en waardeert diens brieven (ik weet niet op welke hij hier doelt) des te meer. Het kost tijd om woorden op papier te zetten en deze zijn in ieder geval net zo geschreven als in een vorige blog afgebeeld.
'En jongen, wat heb je trots het kleine lettertje verduveld duidelijk geschreven. Ik kon het gemakkelijk zonder vergrootglas lezen. Tip top! [...] In het eventuele hiernamaals krijgen jullie een extra palmtak om mee te wuiven, 'n extra snaar op een goud harpie en 'n extra donzig zitje op een vochtige wolk.'
De lof is ook voor Katy die eveneens geschreven heeft.
'In aansluiting op voornoemd hiernamaals kan ik berichten dat ik net terug ben van het Cemiterio Oriental, of de wel de Ooster Begraafplaats. Er is n.l. ook een 'Occidental'. Er komt natuurlijk eens 'n tijd dat ik er niet meer van terug kom, maar zoo lang ik er nog heen kan wándelen is de kans van terugkomen altijd nog heel groot.'
Pieter gaat ernaartoe om foto's te nemen van 'een demonstratief maçonniek graf. Alles in driehoeken, tot zelfs de koperen letter van de familienaam is driehoekig gehouden. Het middenstuk wordt gevormd door een groot opengeslagen wit boek.'
'De kerkhoven hier halen het niet bij de wonderen van Genua, maar men legt hier toch ook 'n boel ten koste aan z'n karkas. Ik heb met jullie, eerst met Frits en later met Katy, het grote kerkhof in Parijs bezocht. Dat zullen jullie je nog wel herinneren. Père le Chaise heet 't geloof ik. Nu, zulke gebouwtjes als waarvan ze daar op het kerkhof heele straten hebben, zijn hier ook veel in de mode. Er staat een altaartje of zoo iets in. 'n Stoeltje met 'n kanten kleedje, gordijntjes voor het raam, vaasjes met bloemen enz. Er mankeert nog maar een theetafel en een telefoon aan om je heelemaal in het land der levenden te wanen. Reuze-knus. Ook hier ziet men weinig moderns. Het eene huisje is van een nog duffere gothiek dan het andere. De meesten zijn opgetrokken van behouwen steen en een enkele die er beter bij zat, heeft z'n gedachtenis-tempeltje in marmer laten optrekken. Hoe meer centen, hoe onsterfelijker je bent, want naar de grootte van de porte-monnaie is de grootte van het monument. Zoo'n kerkhof is de grootste tentoonstelling van de menselijke ijdelheid die ik ooit gezien heb. De kleinere beurzen moeten zich vergenoegen met grafsteenen, al of niet met een grooter of kleiner monumentje aan den kop. Jezus als de kindervriend, Jezus aan het kruis, een duif als zinnebeeld van den geest, 'n enkele gebroken kolom, 'n massief kruis, e.d. zijn de algemeene grafversieringen. Nog minder goed gesitueerden moeten zich tevreden stellen met een steenen kopplaat, waarop hun naam en portret. Portretten zie je hier heel veel op de graven. En laatstelijk, de arme sloebers, die er toch ook onder gestopt moeten worden, in een achteraf-hoek, alleen met 'n nummer en 'n gebroken vaasje of potje, als zinnebeeld van het vergankelijke. Je kunt je ook in 'n z.g.n. catacombe bij laten zetten. Dat is een bovengronds bouwwerk van een verdieping of vijf. Per verdieping iets hooger dan een doodkist; en evenredig smal. Het voorgedeelte wordt dan gewoon met een steen gesloten, waarop de bizonderheden omtrent den overledene. Bij enkelen, die zeker nog een oogje op elkaar willen houden, is de voorzijde van glas. Dat vind ik 'n eng gezicht om die doodkisten daar zoo nakend geëtaleerd te zien. Positively indecent. 't Is net of je iemand staat te bespieden die in z'n nakie staat. De kerkhoven zijn goed onderhouden wat wegen en boomen betreft en goed schoon gehouden. En wat de graven zelve betreft die hebben door de leerstellingen der R.K. godsdienst meer dan protestantsche attentie. Men gaat op de graven bidden, brengt geregeld versche blommetjes mee en als 't thuis niet druk is wordt de werkster met 'n harkie en 'n gietertje gestuurd om de boel bij te houden. Of de vrouw des huizes komt ook mee en is dan heel bedrijvig en opgeruimd bezig aan de verzorging van het familiegraf, met een bijna Balineesche blijmoedigheid.'
Amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten