'Mijn gezelschap bestaat op het oogenblik uit twéé katten. Een roodharige is er bij gekomen; de maat van de witte, die vroeger nooit boven kwam, want die was een beetje schuwer. Maar nu zijn we de beste maatjes. Ze verstaan alle twee perfect Hollandsch. Elk heeft z'n eigen kussen en behalve een enkele overspringer van tijd tot tijd heb ik geen last van ze. Toch koomen ze niet om den wille van den smeer, want sardientjes-blikjes zijn er niet meer uit te likken. Die komen echt alleen om de vriendelijke relatie.'
En nu weten we ook eindelijk iets meer over de lang aangekondigde reisplannen.
'Van PaMa een enthousiast bericht over hun aanstaand vertrek naar Pakan Baroe om vandaar door jullie per auto te worden afgehaald. Jammer dat het nog zoo lang moet duren eer zij scheep kunnen gaan - 28 Dec. Voor iemand met weinig zitvleesch in z'n achterste is zoo'n vooruitzicht om te watertanden. Nu weet ik wel niet precies hoe je met je achterste kan watertanden, maar ik bedoel een daarmee gelijkstaande sensatie in de partes posteriores. Ook al weer zoo'n paar gelukkige stervelingen, die maar gaan kunnen waar ze graag heen willen, zelfs naar hun kinderen! Afgunstig ben ik nooit, op niemand; daarvoor ben ik van binnen zelf veel te gelukkig en bezield met een filosofische tevredenheid. Wat het leven aan publieke gunst, eerbetoon, positie, weelde, natuurschoon op allerlei deelen der aarde, enz. te bieden had heb ik genoten. En behalve het laatste ken ik de leegte van alles. Maar om zoo je bloedeigen kinderen eens in al hun glorie te zien, in hun daadwerkelijke en nuttige leven en mee te genieten van hùn genieten, dat is toch een buitenkansje waarbij ik wel even den wensch had om in een paar schoenen van de Conradkade No. 74 te staan.'
'In de stad is het Roomsche geloof voor degenen die werkelijk hun plicht willen doen lastig. Om een haverklap kom je een kerk voorbij en steevast zie je toch in elke tram meestal 'n man of drie voor alle kerken hun hoed afnemen. Je ziet ook van die halfslachtigen die niet willen weten dat ze het doen en dus doen alsof ze het niét doen. Lamzakken. Of goed of niet. De meeste mannen doen er niet aan. Ik ben laatst bij een deftige begrafenis een kerk binnengestapt. Daar waren minstends 150 deelnemers aan weerszijden geschaard, de kist in de buurt van het koorhek, en al die menschen hadden een waskaars, een dikke van ongeveer 1.90 lengte, waarop ze leunden als op een staf. Toen de dienst klaar was, werden al die kaarsen weer verzameld en uitgeblazen. Bij informatie hoorde ik dat die opsnijerij door de familie wordt betaald. Die kaarsenmassa wordt na afloop gewogen en de familie betaalt het verschil in gewicht.'
Waarschijnlijk was Pieter met meneer N. in de Bom Jesus kerk in Matosinhos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten