Juni 1937; een tussendoortje

Al een aantal malen heb ik teruggegrepen in de tijd, omdat er een brief uit een oude doos verscheen. Ik heb inmiddels ook de twee missende (eerste) bladzijdes van de eerste brief uit Porto weer gevonden, dus die zal ik snel ook behandelen, maar nu maak ik een sprongetje in de tijd vooruit.

Gisteren vond ik achterin een fotoalbum met kiekjes uit Indië, waaruit ik af en toe een foto maak voor dit blog, een handgeschreven brief van 1.6.37 c/o K.N.I.L.M. Sluisburg 2 Batavia. 

Hij luidt al volgt:

'Dear Mrs. Deys

I have not seen an elephant or a tiger so I did not send you a telegram! I didn't even see a tapir! But otherwise my visit to Sumatra has been entirely succesful. I have really had a most delightful & interesting time that I shall remember always, & one of the happiest parts of it was driving about the Maninjau district with Mr. Deys & then meeting you sitting by the lovely lake having good coffee (& far too many biscuits!) with you both & your beautiful son. And so, because I enjoyed myself so much, I want to thank both Mr Deys and you.

Do not forget that someday you are coming to see me in London, (Flat 3, 133 Pavilion Road, S.W. Telephone Sloane 3846) So even when you have lost my address if you can just remember my name, you will find me in the telephone book or in Who's Who when you come. So I am looking forward to seeing you both you must not disappoint me. With my thanks yours very sincerely  You know in Soengai Poear thy asked if I was Mrs Deys?! Theodora Benson'

Een leuk bedankje voor een geslaagd bezoek dus, maar wie was die Theodora Benson. Nou, zij was een Engelse schrijfster van vele romans en reisverhalen en tijdens de oorlog ook toespraken. Lees hier meer over haar. Onder haar werk vond ik onder andere een boek uit 1938 met de titel: In the east my pleasure lies. Dat zou natuurlijk zomaar na haar bezoek geschreven kunnen zijn.

Dit werk bleek te koop via boekwinkeltjes.nl. Ik informeerde ernaar en werd doorverwezen naar een verkoper in Amsterdam. Nu ging ik gisteren toch naar onze stamkroeg op loopafstand van dat adres, dus nam ik contact op en spraken we af.

Zo ben ik nu in het bezit van dit boek, dat ooit door iemand (onleesbare handtekening) in Batavia is aangeschaft.

Ik heb geen idee of haar bezoek aan Maninjau en de rit met Frits in het verslag zijn verwerkt. In het hoofdstuk over Sumatra schrijft ze over Hollandse mannen en met name de ambtenaren, in het bijzonder de controleurs. Ze heeft het een paar keer over 'the young Dutchmen', maar is niet specifieker, het is me ook niet helemaal duidelijk of ze echt de meervoudsvorm bedoelt. Ik moet het allemaal nog eens aandachtig doorlezen.

Maar leuk verhaal toch?

Ik vraag me wel af hoe dit epistel Frits en Els heeft bereikt, gezien het adres. Zou het via Tony en Annie zijn gegaan?

De foto staat voorin het boek afgedruk met de tekst 'the autor and Max'.

In het boek dat ik in de blog noem, van Miss Benson, wordt Frits wel degelijk opgevoerd.

Theodora heeft het over de Minangkebauwse huizen langs het Toba meer en schrijft dan:

‘The Controleur of Maninjau showed me lovely examples of such houses. He was tall and thin and the nicest of men, loving and knowing his district well. Sometimes we were pressed for tea by the friendly people, but he wanted me to say no because making it always took an hour. I think we were a scandal in one place. The first question that they asked the Controleur was whether I was his wife. He said no, I was an Englishwoman who was travelling. They said: “I see. You’re just travelling together. And do all English women wear trousers?”

He said: “Well no, only sometimes.”

They tactfully left the whole thing at that. 

He was very sweet with his people and clearly fond of them, but he did not speak altogether highly of them. He thought them very selfish and very conceited en verder (zie bijlagen) 

Tot slot wordt er nog gesproken over het schoolsysteem: 

‘It is possible to work up even from the Dessa School to a University in Holland. But the Controleur knew only one boy in his district who had done it. He had gone to Holland to study law, a three years’ course. He had returned in a year, all his money spent.

“Maybe he wasn’t very happy in the alien atmosphere of Europe?”

“He was too happy. He spent his money in the bars of Paris and Berlin. The mercy is that he did not marry a European. For now he is back in the dessa, working in the rice-fields, bare-footed and in a sarong. He can talk Dutch and French and German and I think a little English too.”