Het gaat nu hard. Pieter schrijft op 1 november bij mijn weten onterecht dat het Sint Maarten is (dat is toch op de 11de?), maar goed, het is in ieder geval wel herfstachtig. Als het bewolkt is moet het licht om 6 uur aan. 'De regens zijn hier volop ingezet en alles toont het beeld van den naderende winter.' De mussen zitten nog steeds voltallig in de boom bij het huis, maar de bladeren beginnen te vallen. Pieter is ook aan een trui toe, in plaats van een overhemd, dat voelt toch behagelijker.
Over post is dit keer niet te klagen, want van Katy komen er zowaar twee berichten. Een ervan laat vader weten dat ze in Doorn met griep op bed ligt. Dit is overigens niet waar Jaap woont en Katy dus werkt. Dat is, als ik het goed begrijp in Rotterdam aan de Mauvelaan, want Pieter schrijft:
'Men zal je missen aan de Mauvelaan! Daar zit Japie met 3 moederlooze kinderen en Frits zat er met twee in Manindjau. Ook al zoo'n pech-bericht.'
Gelukkig loopt dit laatste (ook) goed af. Els is met een pijnlijk been naar het ziekenhuis gegaan.
'Dat zal wel aan den toestand geweten moeten worden, Esje. Gestremde bloedsomloop is verantwoordelijk voor allerlei kwalen die uit die omstandigheden voortvloeien.'
Mocht het een open wond betreffen, dan adviseert Pieter weegbreebladeren.
'Ik weet niet of Frits zich nog onze fietstocht door België herinnert. Toen zaten wij in een café'tje aan de grens te wachten tot de Belgische douanen ons met de fietsen wilden doorlaten. Wij maakten toen kennis met een slecht-verstaanbare Waal, die vertelde van een wond die hij in den oorlog had opgeloopen en die trots alle dokters, medicijnen en verbanden maar niet dicht wilde. Hij liep toen naar den overkant van den weg, ik zie het hem nóg doen, plukte een weegbreeblad en legde dat op zijn been, om ons te beduiden welk middel hem genezen had.'
Maar in dezelfde brief meldt Frits dat Els weer thuis is en dat ze van de pijn verlost is.
Pieter lacht zich rot om een paar mopjes die zijn dochter hem heeft opgestuurd. Hij doet al lang niet meer mee aan de 'traditie' (mijn woord), omdat hij gewoonweg geen mensen ontmoet die hem moppen vertellen.
Het is (ook) opmerkelijk stil wat de flit- en advocaatprojecten betreft. Hoe zou Pieter er met al die voorrraad bij zitten in zijn kleine appartement? Of is er niets meer in huis?
'Ik kom nu op jullie kritiek, die voor mij heel goed is. Want wat jullie zeggen zijn indrukken die een ander allicht ook ontvangt. Van Katy heb ik nu opmerkingen over het 2de gedeelte en van Frits over het eerste en is het wel leuk voor mij de mannelijke zoowel als de vrouwelijke zijde te hooren. Van Katy over de gevoelskwesties, van Frits meer over het zakelijke, das Buch an sich. Ik vind jullie kritiek, ook de aanmerkingen - en die speciaal - uitstekend.'
'Frits opmerkingen over het maçonnieke gedeelte in het boek zijn volkomen juist. Te lang. Dat was ook mijn eigen indruk. Maar ik was toen nog in het begin en kon niet altijd mijn draai krijgen. Ook was ik toen nog te bang dat ik geen stof genoeg zou hebben, maar ik heb zelfs te veel. Aan den anderen kant tracht ik naast het becritiseerende gedeelte opbouwende critiek te leveren en heb derhalve de authentieke brief van Lord Ampthill er in gelascht, een naam die door de geheele Engelsche maçonnieke wereld klank en waarde heeft.*Ik heb het onderwerp er ingelascht om de belangstelling van de vier millioen maçons gaande te maken en daardoor de verkoopbaarheid van het boek te bevorderen. Maar dat ik aan een stuk door daarover te langdradig ben geweest geeft ik graag toe. Ik zal er zoodra ik klaar ben nog eens met de fijne kam overheen gaan en jullie raadslagen daarbij ter harte nemen.'
Nog het een en ander:
Dan sluit Pieter af met de hoop dat iedereen in Manindjau weer beter is. Mogelijk komt deze brief aan 'zoo ongeveer bij de geboorte van den nieuwen wereldburger(es)'. Daarom stuurt vader 'magnetische krachtzendingen en ethergolven der genegenheid'.
Over Lord Ampthill (1869 - 1935) kun je hier meer lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten