September 1937 (2); een klein ontstoken pestgaatje

Door 'een hoop denk- en leeswerk' blijft er een bladzijde van het boek in de typemachine zitten, want het moet afgeschreven worden. Hierdoor is Pieter laat met een brief aan zijn kinderen. Dat er toch geen post van deze nazaten is ontvangen, maakt dat hij zich hier niet druk om maakt en bovendien: 'ik ben je reinste hermiet'. 

'Als ik geen inkoopen voor de huishouding heb te doen ga ik de deur niet uit, zoodat er dagen omgaan dat ik geen boe of ba met iemand wissel, want sedert de moeite die het kost om dat geld los te krijgen van Gonsalvez, heb ik Nascimento ook niet meer gezien dan ééns in de drie weken. En zoo leef ik dan met de figuren uit mijn boek, die me zoo af en toe bijna echt voorkomen. Ik zit met Nebuchadnezar te praten of het een vrindje van me is. Ik moet het zoo zien in te kleeden dat ik nu zoowat half-weg ben met mijn verhaal, ofschoon het een heele toer zal zijn om de rest in 77 blz onder te brengen.' 

Aan de kinderen vult Pieter zijn brief met een gebeurtenis en een wetenswarigheid.

De gebeurtenis:

De wetenswaardigheid:

'Onlangs kwam ik eergens een aardig experiment in tegen. Men neemt een strook papier, b.v. de witte rand van je dagblad, plakt de twee uiteinden aan elkaar en knipt die dan overlangs door. Dan heb je 2 ringen. Dat is zóó begrijpelijk dat je deze eertse proef niet eens behoeft te nemen. Doe nu hetzelfdw, maar met dit verschil dat hje de strook een halve slag omdraait alvorens vast te plakken. Knip het geval nu weer overlangs door en je krijgt.......nee, je krijgt niet 2 ringen. Met wwn volle slag en 1 1/2 slag om worden de gevallen weer anders. In ieder geval blijft het gekke dat je iets in tweeën knipt dat toch aan elkaar blijft.'

Ondertussen mijmert Pieter over de op handen zijnde verjaardag van zijn oudste zoon die al weer 31 wordt. 

'Ieder mijlpaaltje van jullie voert me in gedachten telkens weer terug naar de tijden en de omstandigheden van zooveel jaren terug. En zoo zit ik dan nu weer in gedachten met het liefste en kalmste jochie op schoot dat een ouder zich kon wenschen. Op zijn 1e verjaardag was ik bijna 27 maal zoo oud als hij en nu is hij al weer dan half zoo oud als ik. Wat leven we vlug.

Frits, beste kerel, shake hands. Ik zegen de 27sye October 1906 die je bracht. Mogen je dagen verlengd worden in voorspoed en gezondheid met Esje en de kinderen!'

En dan dit nog voor de lieve zoon:

Pieter hoopt dat Els' Engels inmiddels ook goed genoeg is om de teksten te lezen. HIj hoort graag hoe het ermee staat. Ook zou hij graag van PaMa horen, maar ze geven geen sjoegge. Ze moeten toch zo langzamerhand al op de Conradkade zitten, meent Pieter. Hij wacht maar af en brengt zijn bijdrage naar de post.

Over het werk van James Jeans, lees je hier. Het geheel is ook op pdf beschikbaar.

Op de foto bovenaan staan Frits (rechts) en Adolf (links). De kiek is genomen in 1911 in Johannesburg.