'Dus zooals gewoonlijk was het weer hollen of stilstaan, maar dat ik verduveld blij was met al die lectuur behoef ik wel niet te zeggen. Bij al dien overvloed weet ik haast niet waar ik beginnen moet.'
Maar eerst wat persoonlijk nieuws uit Porto:
De spit is vrijwel verdwenen en de dagen lijken weer wat minder koud.
Mevrouw Bernal is overleden en Pieter zal de weduwnaar gezelschap gaan houden 'omdat hij zich niet sterk genoeg voelt om aan die treurige ceremonie deel te nemen.'
Er zijn twee 'sollicitaties' de deur uit gegaan, een voor een baantje 'van Directeur van de nieuwe Beurs Rotterdam en 'n opzet voor een eigengemaakt baantje voor een nieuwe afdeeling die ik voorgesteld heb aan de Haagsche Post.'*
Voor dat eerste heeft Pieter een hele rijke Rotterdamse vriend geschreven met het verzoek een goed woordje voor hem te doen.
'Maar jullie weten wel hoe dat met zoo'n baan gaat. De kansen zijn dat zoo'n baantje reeds vergeven is vóór de advertentie wordt geplaatst. Wie in het bestuur de meeste kruiwagens heeft krijgt de baan. Die rijke kennis waar ik op gehoopt had is in het buitenland, tenminste zoo schrijft zijn secretaris, maar ik ben zoo vrij er niets van te gelooven. Die wil er zich niet mee bemoeien of heeft zijn steun reeds aan iemand anders toegezegd. In elk geval dáár verwcht ik niets van.'
Wat betreft de Haagsche Post betreft het een 'service afdeling' voor abonnees. Op dit voorstel is nog niet gereageert, maar dat vindt Pieter alleen maar bemoedigend, want dat wil zeggen dat ze het overwegen.
'Dat is tenminste iéts en ik ben zeer gespannen of ik daarop wat te hooren krijg.'
Een zware klap is, dat het waarschijnlijk niet zal lukken om het verschuldigde geld van het flit-project los te krijgen.
'Al m'n werk, experimenten van maanden voor niets en dán nog de centen ten haaie. Tleulig. Toch kan ik mezelfs dienaangaande niets verwijten, want zooals dát geloopen is, zou het iedereen net zoo vergaan zijn als mij. Enfin, hoop doet leven.'
Dan nu een reactie op de foto's en de geboorte van het derde kind, Els.
'En nu de twee groote nieuwens. Aankomst Lissabon 4 November! Dat staat me reeds in m'n hersens gebeiteld. At last SOMETHING to look forward to. Een nieuwe levensinteresse. Toen het goed tot mij doorgedrongen was en ik de brief nog eens had gelezen voor meerdere zekerheid dat het geen sprookje was, realiseerde ik eigenlijk pas goed het doode van mijn bestaan: het ledige van nergens op durven hopen, het vacuum in een bestaan dat weinig of niets meer verwacht. Dat er dan ACHT jaar zullen zijn vervloden, waarin ieder onzer honderden nieuwe emoties heeft beleefd, zooveel meer ervaring heeft gekregen, wijzer (?) is geworden....dat is haast ondenkbaar. 8 Jaren! Meer dan 10% van een menschenleven, ja zelfs veel meer dan 60% van bewúst leven, dat is toch wel een heele tijd. Als je ervoor staat een onvoorzienbare eeuwigheid en zoodra het achter je ligt en het meeste van de hoop en de plannen in rook zijn vervlogen, dan is er nog enkel maar: herinnering met heel veel mooie maar ook met heel veel en meer miserabels. Maar blij bén ik!'En terwijl jullie daar uit Manindjau nu nader komende bent, kwam Katy's kattebelletje in ijlkoorts-haast gekrabbeld met het nieuws dat ze alle Te Huizen, Gasthuizen, Wijnhuizen en Huizen voor Ouden van dagen ter zijde heeft geschopt en naar Dublin verhuist! Well, I'll be damned! JA, dat zei ik, toen die brief binnenstoof op de manier dat Katy zelf binnengestormd zou zijn, met een opgewonden gezicht: "Vader, ik ga naar Ierland" Ik herhaal: I'll be damned. Bij de familie Deys sta je steeds voor verrassingen; is 't niet van den een dan is het van den ander.'
Hoe de brief verder gaat, lezen we later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten