'Die twintigste eeuw is een pracht-eeuw, maar toch ook minus heel veel poëzie.' Maar geschreven wordt er, zoveel dat er extra porto moet worden betaald, maar het kan nog beter: 'Frits, schrijf ook vooral over je werk. Dat vind ik bizonder interessant. Telkens als je een nieuw soort werk bij de kop krijgt, boekstaaf het. Alles wordt zuinig bewaard voor het boek dat je zal schrijven: De Gids voor den Bestuursambtenaar. Juist als baar voel je nog het allerbest wat je in het begin vreemd is en krijg je indrukken en ontmoet je moeilijkheden en onbekendheden waarvan later de herinnering vervaagt.'
Wat zal Frits van zijn vaders raad gedacht hebben? "Ja Pa!"?
Poe en Katy schrijven ook kantjes vol, maar toch is Pieter ongeduldig als moeder haar schrijven niet snel afrondt. 'Toe Sfietje, opschieten!' maant hij haar. Het is in Lugano niet eens zulk lekker weer, dus blijft Poe binnen. Dan kan ze ook haar brieven afmaken toch! Ook in Rotterdam moet de jas aan. Daar bleek bij Pieter de zoom onderuit te piepen, maar Lien (?) zag dit: "Nee, mijnheer Deijs, zo mag ik u niet laten gaan"', dus pakte zij naald en draad en 'ik was weer het heertje.'
In een aantal brieven verteldt Pieter over juffrouw Bras, die hij bezoekt en dan voorleest. Er wordt niet alleen gelezen, maar ze praten ook bij, spelen een potje dam, of Pieter laat de juffrouw stoom afblazen. Hij laat dat toe, omdat hij toch vooral medelijden met haar heeft. De juffrouw vindt het jammer dat Frits is vertrokken en Pieter laat doorschemeren dat zij waarschijnlijk een oogje op die prachtkerel had. Maar dan blijkt dat dat niet letterlijk kan worden genomen, want als er hulp is geregeld voor de moeder van de juffrouw 'kan ze a.s. Maandag weer beginnen in de werkinrichting voor blinden. [...] Ze glunderde van plezier toen ik haar een complimentje maakte over het krulletje dat ze ingezet had..arme stumper.' Het damspel blijkt voor de helft uit verzonken ruiten te bestaan. De zwarte stenen zijn glad en de witte hebben een spijkertje in het midden. Als juffrouw per ongeluk een verkeerde zet doet en Pieter die wil corrigeren laat ze dat niet toe. "Nee - zei ze - dan moet ik maar beter "uitkijken". Zoo iets is bepaald zielig', schrijft Pieter, maar hij vindt het ook wel weer bijzonder dat zij in het donker gewoon rustig kan zitten lezen, terwijl bij iedereen het licht al uit is. Of dit een soort luisterboeken betreft, vertelt hij er niet bij.
De zondagmorgen vliegt voorbij met het lezen van brieven uit Priaman en Londen. De kinderen verdienen daarvoor 'goed gevormde gouden pennen [...] bevestigd aan een multi-kleurig lint. Frits en Adolf speld ik het zelf op de boezem; Voor Els geeft ik Frits hierbij procuratie, dan weet ik dat ik nergens in prik per ongeluk.' Pieter is echt in zijn nopjes en realiseert zich dan waar 'die fijnheid' 'm in zit. Door de brieven, uitgezonderd haastbrieven, leer je elkaar veel beter kennen dan wanneer je bij elkaar bent en altijd wel ergens naar toe moet, 'maar als je ervoor gaat zitten en jezelf den tijd gunt om het GOED te doen, zoals Adolf deze keer nu ook heeft gedaan, donnewetter, dan krijg je toch wel eens hoekjes en gaatjes van elkanders binnenste te zien die anders geen tijd hebben om in het licht te komen. Gossiemoppe, wat is dat fijn.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten