'Toen ik de deur van mijn kamer open deed, met poes genoegelijk spinnend en zijn staart in de hoogte, achter me aan, stroomde God's heerlijke zonlicht bij venstersvol de kamer en m'n hartje in. Diamanten van zonneglans bezetten de rivier, die als een gewaad van Koningin Elizabeth, in rijke brocaatbanen daar henen golft. Een zacht koeltje laat de boomtoppen zachtkens wiegen; de mensen die er dun gezaaid lopen hebben geen haast, zodat de Zondagsstemming ook van de straat weerkaatst. Dit is nog Het Haringvliet, waar Pieter op nummer 26 woonde.
Er zijn even geen zorgen. Poe heeft middels een kaart (met daarop 'bergen om voor te knielen') laten weten dat ze goed aangekomen is. En het is inmiddels duidelijk dat Adolf wel degelijk probeert om post te versturen, maar dit lukt niet altijd goed. Het misverstand hierover is uit de wereld.
De dag zal heel rustig verlopen met een bezoek aan een kennis waar naar de radio wordt geluisterd en een kadetje met spiegelei wordt verorberd. De heren gaan samen weer naar Pieters huis voor een kopje thee, maar dan ook maar het avondeten: erwtensoep uit blik, aangelengd met water goed voor drie borden en een schoteltje voor poes.
Als Pieter alleen is, stort hij zich op de vaat, waar hij wel een uur zoet mee is. 'Onze selectie koppen en schoteltjes is wel het armoedigste wat ik ooit hoop te zien. Salamanders wat moet er toch een hoop kapot gesmeten zijn. Treurig hoor!' En dat is nog niet alles. Als Pieter eens over de zolder wandelt slaat hem ook daar de schrik om het hart.' En als je dan nagaat dat alles wat je daar ziet slingeren, ieder stuk gereedschap, ieder stuk hout, alle odds en ends geld hebben gekost, dan druipt een traan van stille weemoed in je leege portmonnaie. Wat een zooi!'
En hoe gaat het met Poekie, poes, blasiens aflopen? Hij komt veel in de brieven van Pieter voor, wordt duidelijk liefdevol verzorgd, maar hij vormt ook een probleem en als dat zo doorgaat, moet 'ie toch weg, want: 'Bij voorkeur op de beste meubelen deponeert hij het teveel aan eten en dat is geen gezicht. [...] Uit sentimenteele overwegingen ruim ik dat nu al eenige dagen op. Die kat heeft het persoonlijke leed, de hoop en de verwachtingen van ieder lid van het gezin in zijn oor gefluisterd gekregen. Heel wat liefde is over die kat zijn hoofd uitgestort die men nergens anders kwijt wist te raken. Onbewust, onbewogen en onverschillig (als hij maar wat kreeg of gekoesterd werd) was de kat het symbool van het àndere ik waaraan men alles toevertrouwde. De waarde van 'N kat is niet groot, want er zijn milliarden andere lieve poesen, maar juist DEZE kat is het die het op vier pooten loopende reservoir is, zij het dan ook in de grootste onwetendheid, van al onze sentimenten. En om zoo'n symbool van liefde, vriendschap, medeweten en medeleven weg te doen, kost veel moeite. Want als ik die kat weg doe, dan doe ik niet alleen die kat weg, maar al het openlijke en verborgen sentiment dat er van ieder onzer aan vast zit. Jullie moet dus niet denken dat mocht het er eventueel van komen ik zulks onberaden, koud of hardvochtig doe. Het tegendeel is waar. I Will loose as much, and presently MORE, than any of you.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten