Vanuit Djokja schrijft Els:
Lieve Fisje,
Misschien gebeurt het vandaag, misschien ook niet, maar misschien gebeurt het dan een andere dag dat je van ons weg zult moeten en we weten allebei hoe vreeselijk dat zal zijn. Gelukkig zijn de kinderen groot genoeg nu om een mooie herinnering aan hun pappa te hebben en gelukkig hèb ik ze om met ze over jou te kunnen paraten. Hoe komt het toch dat je alles makkelijker schrijft dan zegt, en hierdoor komt het dat ik je in al die jaren zoo weinig liefs heb gezegd en heb je steeds eigenlijk maar moeten aanvoelen dat ik zo heel, heel veel van je houd en dat er niemand op de heele wereld is waar ik meer van zou kunnen houden en die me gelukkiger gemaakt zou hebben. En als het beroerd met ons gaan zal, in welk opzicht , dan hebben we toch nog de herinnering aan ons leven samen dat voor mij niet mooier heeft kunnen zijn.
Dikwijls ben ik bang geweest dat ik te egoistisch ben geweest, ik wou je steeds heelemaal voor mezelf hebben en dat jij me meer geluk gegeven hebt dan ik daardoor aan jou gaf, en mezelf veranderen kon ik toch niet. Zie je Fisje, dat je nog bij me hoort, want de opvoeding tot beter en ruimer mensch die je me gegeven hebt, is nog niet voltooid. En nu zal ik het een tijdje zelf moeten probeeren. Mooier zal ik er in de loop van de jaren niet op worden, maar aan m'n karakter zal ik toch altijd nog veel kunnen verbeteren en dan zullen we een heerlijke tijd samen weer hebben. Het eenige waar ik alleen maar op hoop is, dat we weer met z'n vijven bij elkaar zullen zijn, hoe en waar en op wat voor manier, ik meen in welke fin. omstandigheden, dat hindert niets.
Alweer zit ik egpistische te redeneeren nu, want het gaat om een heele groote zaak, ons land, en daar mag je geen offer te groot voor zijn, maar ik vind het nog zoo moeilijk om het zuiver zoo te zien.
En wat zal het vreemd zijn om alles zonder jou te moeten doen en te beslissen, het ging allemaal zoo gemakkelijk als jij het deed en als we erover konden praten.
Maar we zullen ons best doen en moed houden en flink zijn! Ik ga zoo lang mogelijk door met de kinderen "bezig te houden" en ze in de practische richting op te voeden en ze tot een goed mensch te maken en ik kan ze daarbij altijd een mooi voorbeeld geven, Fisje Flaa!
Als ik vanmorgen lieve woordjes tegen je gezegd zou hebbentoen je me zoende, zou ik me vast niet goed hebben kunnen houden en zoo zijn die ook weer onuitgesproken gebleven., maar misschien weet je zelf niet, hoeveel ik om je geef, en als er ooit iets is waar ik hevig naar verlangen zal, dan is het naar je terugkomst, met of zonder baard, mager of dik, misschien zelfs wel op de een of andere manier verminkt, wij hooren bij mekaar en we zullen ook weer bij elkaar komen. Al ziet alles er op het oogenblik nog zoo mistrostig uit, je leeft en we houden van elkaar en dat maakt alles toch nog weer zooveel makkelijker dan de oorlogsweduwen, want zelfs de hoop om hun man weer terug te hebben is hun ontnomen. Daarbijheb ik nog het veilige gevoel dat ik me voor jouzelf niet bezorgd hoe te maken. You can take everything en ik kan per slot ook veel hebben, dus hoeven we niet zoo heel somber de toekomst tegemoet te gaan. De kinderen zijn niet verwend, goddank. Tot over korte tijd Fisjevan de dè seg. Erg veel liefs van jou weigen Esje en een heeleboel zoenen ook van Henk, Bob en Elsje of onze gai ziens.
Het kleine portretje zit bij de brief ingesloten in een enveloppe met daarop de tekst: Aan mijn eigen Fisje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten