Maart 1940 (4); een miniatuurscheiding

Er is dit maal geen PaMapost ontvangen, maar omdat er vorige week twee tegelijk kwamen, is er toch nog genoeg om te beantwoorden. Els valt zelfs een beetje in herhaling, zo zullen we lezen. Bovendien begint de oorlog in Europa duidelijk parten te spelen (anderhalve maand na dit schrijven zal Duitsland Nederland binnenvallen). Maar eerst weer grote dank voor een nieuwe postwissel van fl 10,- die zeer welkom is, omdat de maand bijna om is en Els nog maar fl 2,50 in kas heeft. Plus het geld in een doosje dat ligt te wachten op het Spaarbankboekje. 

'Maar nu met jullie fl 10,- zijn we terang uit de nood en kan ik rustig wel die fl 25 wegbrengen, wat met een zekere ceremonie gepaard gaat, ons eerste aanvangskapitaal à fl 25,-. Het is wel sneu om weer te beginnen op je oude boekje vóór ons verlof waar fl 2300,- als laatste bedrag op stond, maar daar hebben we het volle plezier van gehad. De lui die ná ons van verlof kwamen hebben er veel minder aan gehad als wij, moesten óf in dienst en konden in ieder geval niet naar het buitenland. En wat hebben wij niet genoten van alles. Alleen had ik al deze hoeveelheid sneeuw willen meemaken, maar de kinderen zouden het dan wel koud gehad hebben.

Schreef ik al dat Henk een tijdje geleden een brief van Jan Dussel kreeg, je weet wel, die vriend van hem, en dat Henk hem teruggeschreven heeft. Ik vond het wel aardig voor hem om die correspondentie aan te houden. Komen we dan later met verlof, dan kunnen de vriendschapsbanden weer aangeknoopt en in ieder geval oefent hij zich in het schrijven.'

Er is bericht van Annie, die laat weten dat de lapjes onderweg zijn en dat Els de door haar bestelde handschoenen niet hoeft te betalen. Bovendien stuurt ze een fl 5,- 'voor het cabaret [?]'.'En zoo worden we van alle kanten goed gedaan echt fijn is dat hoor!' 

Iedereen moet maar duimen voor het examen van Teun. Van de verlofplannen van Tony en Annie hoort Els niets, en misschien weten zij zelf ook niets. Frits en Els hebben maar geboft. 

'En morgen gaat de krokodillenhuid naar hun toe, die hebben we al een tijd terug voor ze besteld als tegenprestatie van mijn logeeren bij hun, maar we moesten wel geduld oefenen. Enfin, hij zit nu gesoldeerd in een petroleumblik en zal dus wel goed aankomen. Het is een mooie huid, ik hoop dat ze er plezier van zal hebben, ze zou hem bij een leerhandel in Batavia de bekende Buisson laten verwerken tot een koffertje, ze heeft immers al een mooie krokodillentasch van Tony gehad.'

Els feliciteert haar vader met zijn gewichtstoename. Zelf heeft ze er door wandelingen, een pruimenkuur en niet snoepen 2 kilo afgekregen, dus weegt ze nu, met haar lengte van 1.67 72 kilo. Ze wil er nog 6 af hebben, 'dan ben ik op een goed gewicht. Volhouden!!'

Nog meer lichamelijk nieuws:

'Met Esjes haar gaat het nu vooruit., het is nu 2 1/2 cm lang en het wordt al in een miniatuurscheiding gekamd. Moppig wel. Het staat haar veel leuker zoo. Veel is er deze keer over de kinderen niet te vertellen. Het gaat ons allemaal goed, kreeg zelfs laatst een complimentje dat ik er zoo goed en jong uitzag. Toch wel leuk.'

En dan de 'dubbele vertelling' zoals ik het maar even noem:

'Ik werd laatst door de vrouw van de Resident opgebeld of ik er voor voelde om correspondente van het blindeninstituut te worden.* Zij is niet sterk en wil al die bijbaantjes overdragen. Ik ben er niet dol op verantwoording te dragen van zooiets, moet leden werven, en [in] de Blindenweek allerlei dingen organiseeren om zooveel mogelijk geld te krijgen. Maar daar staat tegenover dat het toch wel een goed doel is waarvoor je werkt en ikk er altijd van leer. Ik moet van alles nazien en dan nog een bespreking met haar houden. Pech is dat je er lid van zijn moet, wat weer fl 12 per jaar is, nu wel niet een bedrag om van dood te gaan, maar het is toch weer wat. Maar verder merkt ik van de Residentsfam heelemaal niets, ze komen nergens en...zijn niet zoo erg geliefd uiteraard. Maar wij hebben zoo weinig last van de menschen dat ik ertegenop zie om een andere familie te krijgen. Ze zei ook: ik ben blij dat U het doen wilt, want U zit nog wel een tijdje op Pontianak, dus blijft het in één hand. Mij goed, als ze ons er maar niet àl te lang houden. 

Dus zul je me over een tijdje met een busje zien rondgaan en daarna met een lijst!'

De volgende ochtend sluit Els haar brief af. Ze heeft de radio aan die een 'lustig deuntje' laat horen, en weet nog net te schrijven dat Frits een abonnement heeft genomen op de Nirombode, 'wéér een nieuwe weelde erbij, en zoo gaan we langzamerhand in stijgende lijn!'

* De residentsvrouw staat op bijgevoegde foto met de sultan, die haar, in 1940, van de boot komt halen.  Zowel de resident als controleur stonden in het telefoonboek (Ptk - Pontianak - 1 en 2!) van 1940, zoals je hier kunt zien. 

De foto bovenaan is van Els (L) en Annie (R), waarschijnlijk uit 1938.