'Hoera!' schrijft Els als aanhef van haar brief aan PaMa. Er is van hun een brief met alleen goede tijdingen ontvangen, plus postwissel en een pakket met Haagsche Post, postpapier, een kookboekje en een Oranje Kruis boekje. 'Allemaal even hartelijk welkom.'
Els zal nu toch echt eens naar de spaarbank gaan. De vorige fl 25,- die ze daarvoor opzij had gehouden kan ze nu met een tientje aanvullen, en zo wordt er dan een begin gemaakt met het opbouwen van een reserve.
Er wordt wat nieuws over bekenden uitgewisseld. Els heeft niet veel tijd om haar correspondentie bij te houden, in verband met het werk voor de blinden, maar PaMa blijft ze trouw elke week schrijven, 'omdat ik best weet dat jullie erop zitten te vlassen.'
Al dat werk is wel goed voor Els' gewicht, 'want ik vergeet er heelemaal het snoepen mee...' Al gaat het niet vlot, de dochter wil toch tot 68 kilo proberen te komen, 'niet te dik, maar toch volslank'. Ook Ma is wat gewicht kwijt en heeft laten weten dat ze daardoor veel gemakkelijker loopt; iets dat Els beaamt.
'Er zijn hier anders onder de dames nog genoeg dikkeren, zoodat ik nog niet eens zoo erg opval, maar je maakt wel direct een jongere indruk en dat is toch een heeleboel waard. Als ik over een tijdje nu ga tennisen zullen de laatste loodjes die het zwaarst wegen er wel afsmelten, denk ik. Er zijn hier meerdere tennisclubs, maar we denken toch maar lid van de officiersclub te worden, daar zitten de meeste aardige lui in en dat is toch wel een voornaam punt, want na het tennisen wordt er altijd nog wat nagepraat.'
Ook zal er na het blindengedoe wat meer tijd aan de kinderen worden besteed, 'want die fietsen er de laatste tijd heelemaal naast.'
Het laatste nieuws is dat de konijnen jongen hebben gekregen, maar van de 6 zijn er al snel nog maar 3 over, dus wordt het niet aan de kinderen verteld. Ze hebben de vader al weggehaald, maar ondanks dat toch die drie sterfgevallen. De volgende dag, als Els verder schrijft, meldt ze dat inmiddels alle jonkies dood zijn. De kinderen hebben ze helemaal niet gezien, 'maar ze weten wel dat ze er geweest zijn.'
Voor fl 3,50 zijn Frits en Els naar het ABC cabaret geweest en dat was het geld echt waard.* Het was vlot gespeeld en een leuk gezelschap, dat vanuit Java was gekomen en tegelijk met deze brief terug zal reizen.
Dan is het tijd om op het geschrevene van PaMa in te gaan.
'Leuk idee om eens naar Heelsum te gaan, waar jullie alvast eens naar prijzen geinformeerd hebt, de prijzen gaan ook nog wel. En jullie hebben weer eens een bioscoopje gepakt, dat is toch ook altijd wel gezellig en Ma naar Diligentia.'**
Er worden weer een paar foto's of negatieven meegestuurd, ook voor Katy en tante Nel, waar Els veel te weinig contact mee heeft.
'Het is moppig zoo dol Elsje is op poppen, ze heeft er direct oog voor als ze er een ergens ziet, maar toch moeten we ook zorgen dat haar belangstelling ook in andere kant ontwikkeld wordt, maar daar zorgen de jongens ook voor mee. Onze huisinrichting vinden ze leuk, maar we koopen voorlopig niet meer op venduties; vanwege onze financieele toestand gaan we principieel niet naar kijkavonden om niet in verleiding te komen.'
Er is nog geen nieuws over het examen van neef Teun, noch van Tony's 'golfkundigheden'. Wel is er een foto van Annie in verpleegsterskostuum en is inmiddels wel duidelijk dat dit gezin niet op verlof zal gaan.
'Pa heeft het over schoolsparen van Henk, daar zit wel wat in, maar Henk heeft een spaarzame natuur geloof ik, dus niet dringend noodig nu. Bovendien plakt hij nu iederen Maandag 15 cent omdat hij vooruit is gegaan met schrijven. Rapport is nu:
Spreken 8
Leren 7
Taal 7
Schrijven 5
Teekenen 6
Reekenen 6
Dat is dus best, het schrijven zal ook wel een 6 worden als hij z'n best blijft doen.'
Het laatste bericht is over een paar lappen stof. Els krijgt een gebloemde van Annie toegestuurd, want die houdt zelf toch meer van effen goed. Maar omdat de textiel van PaMa komt, vind Els dat haar ouders er verder maar niets over moeten schrijven.
* Het ABC cabaret was in 1936 opgericht door Louis Grimberg, Wim Kan en Corry Vonk. In 1939 gingen zij met hun programma 100 dagen uit en thuis naar Nederlands-Indië. Toen zij (samen met de brief van Els) naar huis wilden reizen was Nederland net bezet en moesten ze in Indië blijven. Daar werden ze in 1942 geïnterneerd en keerden pas in 1946 in Nederland terug. Wim Kan zou in het kamp voorstellingen geven en Corry wist alle teksten van hun theateroptredens te bewaren. Lees dit verhaal ook hier.
Meer over Wims oorlosdagen lees je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten